Voorbereiding
Waarom Spitsbergen? Nou eigenlijk was ik op zoek naar een vakantie naar Groenland om daar de grote ijsbergen te bekijken. Ik kwam toen uit bij de site van Beluga adventures (@facebook), een reisorganisatie die zich specialiseert in reizen naar (ant)arctische gebieden. Ik ben toen door hun aanbod gaan bladeren en kwam uit bij deze reis met zeilschip Antigua (@facebook, @google) naar Spitsbergen. Deze reis sprak me gelijk aan vanwege de ongerepte natuur van Spitsbergen de kans om meer dieren te zien (walrussen, ijsberen) dan in Groenland waar de reizen toch meer op de ijsbergen gericht zijn. Na overleg met Antoine hebben we besloten direct te boeken. Dat was ook wel nodig want we waren al aan de late kant (er waren nog maar 2 hutten vrij), de reis is geboekt op 23 december 2015. Deze reis wordt georganiseerd door de Duitse organisatie Leguan, dit houdt dus wel in dat we de Duitstalige reis hebben (er zijn ook Nederlandstalige reizen maar dat kwam niet goed uit met onze vakantiedagen). We hebben zelf besloten om wat eerder naar Longyearbyen te vliegen zodat we even kunnen wennen aan de hele dag licht. Ook na de reis blijven we nog 1 nacht in Longyearbyen. Deze nachten verblijven we in het Svalbard hotell (het nieuwste hotel van Spitsbergen), dit is ook geregeld door Beluga. De vluchten met SAS heb ik zelf geboekt omdat dit veel voordelig was. We vliegen 29 juli van Amsterdam naar Oslo en vervolgens naar Longyearbyen. We komen op 17 augustus terug naar Düsseldorf via Oslo en Kopenhagen. Ook een collega van me, Ester, gaat mee deze reis en volgt ook ditzelfde programma. Samen hebben we ook een paar excursies uitgezocht die we al van tevoren geboekt hebben: een fossieltour en wildernisavond op 31 juli en een Arctic Tapas tour op 16 augustus. Van Beluga hebben we informatie gekregen wat allemaal nodig is qua kleding voor deze reis. Gelukkig hebben we hier al veel van, van onze vorige reizen naar Lapland en IJsland. Het enige wat we wel hebben gekocht zijn rubberen laarzen, deze zijn nodig voor de landgangen omdat je daar vaak een paar stappen in het water moet zetten.

**De foto’s in de blog zijn onbewerkt. De kleuren zijn echt zo! Echter staat de horizon af en toe wel wat scheef ;-)**

** Klik op de foto om de foto groter te zien **

Deze reis wordt ook wel een expeditiereis genoemd omdat de route vooraf niet bekend is. Dit is afhankelijk van het weer, de wind en de golven. De uiteindelijke route:

Vrijdag 29 juli: Op naar 78 graden noord!

De reis is begonnen! Om kwart over 1 pakken we de trein in Echt naar Roermond om vervolgens de intercity naar Schiphol te nemen. In Utrecht worden we vergezeld door Ester. We zijn erg vroeg op Schiphol maar dat is niet erg, het online inchecken lukte niet dus dat moeten we op Schiphol nog doen. Ook de controle duurde langer dan normaal, aangezien ik gefouilleerd moest worden en mijn tas aan een nadere inspectie werd onderworpen. Vervolgens hebben we de tijd doorbracht met avondeten bij La Place. Om vijf over zeven vertrok het vliegtuig richting Oslo. Het was een kort vluchtje, zo’n anderhalf uur later waren we er al (iets eerder dan gepland). We hadden maar 45 minuten om over te stappen, maar dat bleek lang genoeg. Al snel zaten we in het volgende vliegtuig dat iets later vertrok omdat er twee passagiers te laat waren. In Oslo was het inmiddels ver donker, dus het was heel raar dat we het licht tegemoet vlogen terwijl het alleen maar later werd. Tegen half 1 zagen we langzaam een glimp van Spitsbergen, maar het was erg bewolkt. Rond 0:45 zijn we geland, toch raar dat het dan nog licht is.

 

De eerste ijsbeer stond al in de ontvangsthal. Daarna hebben we de bus naar het hotel gepakt waar de tweede ijsbeer boven ons bed hangt. Tijd om te slapen!

 

Zaterdag 30 juli: Longyearbyen verkennen
Vandaag doen we een beetje rustig aan. We hebben een stukje door Longyearbyen gelopen, maar erg groot is het niet.

  

We hebben ook een bezoek gebracht aan het Svalbard museum, een interessant museum over alles wat met Spitsbergen te maken heeft.

 

We hebben inmiddels ook geleerd dat het de gewoonte hier is om je schoenen uit te doen wanneer je een gebouw ingaat. Op zich ook wel logisch, want die zitten natuurlijk vol vuil of sneeuw. ’s Avonds hebben we gegeten bij Kroa.

Daarna zijn we nog even naar de haven gelopen want de Antigua is vanavond aangekomen, het schip ziet er indrukwekkend uit!

 

Zondag 31 juli: Fossielen zoeken
Vandaag is het tijd voor onze eerste excursie: een zoektocht naar fossielen bij de Longyear gletsjer. We werden om 9:30 opgehaald en gaan samen met twee anderen en een Greenland dog beginnen aan de wandeling naar de gletsjer. Dit is een goede wandeling om alvast te wennen aan de verschillende terreinen van Spitsbergen. De fossielen waren niet moeilijk te vinden en iedereen ging na drie kwartier zoeken weer tevreden terug.

    

Na de wandeling zijn we even gaan lunchen en daarna hebben we nog een korte wandeling naar de kerk gemaakt. Daar staat namelijk de sykehustrappa, vanaf dit trapje kunnen ze in maart het eerst zonlicht van het jaar zien na een paar maanden complete donkernis. Er is dan een groot feest. Op de terugweg zagen we ons eerste wildlife: een rendier stond vredig te grazen aan de rand van het stadje.

    
Na even uitrusten is het tijd voor onze volgende ‘excursie’. We hebben een wildernisavond geboekt, daarvoor worden we opgehaald en worden we samen met zo’n 10 anderen naar Camp Barentz gebracht. Hier worden we begroet door Peter, onze gastheer voor vanavond. We krijgen een traditioneel gerecht, een soort stoofsel van rendiervlees, dit alles in een replica van de hut waarmee Barentz overwinterd heeft op Nova Zembla. Terwijl we eten krijgen we verhalen te horen over Barentz, maar ook over ijsberen en leven op Spitsbergen. Het was een leuke avond waarbij we ook nog even gekletst hebben met een Amerikaans koppel dat ook morgen inscheept, maar dan op een oud onderzoeksschip van National Geographic.

   

 

Maandag 1 augustus: Es geht los!
Vandaag is het zover, we gaan inschepen! Echter duurt het nog even voordat dat kan, pas om 14:00 uur. Dus we moeten ons eerst nog even vermaken, daarvoor lopen we in de richting van het dorp waar we nog niet zijn geweest, namelijk richting de hondenkennels. We lopen tot de ijsbeerzone en dan lopen we weer terug en lunchen op onze vaste stek: Rabalder.

 

Daarna terug naar het hotel en bestellen we een taxi naar de haven. We zijn wat vroeg en begroeten alvast de eerste andere passagiers. Het grootste gedeelte komt echter pas met het vliegtuig aan en wordt opgehaald door de expeditieleidster Michelle. Wanneer zij allemaal binnen zijn krijgen we een korte introductie van de kapitein Joachim, die ook de andere crewleden nog voorstelt. Joachim is dus de kapitein, Daniel en Alwin zijn eerste en tweede stuurman. Voor de service zijn Jana, Maike en Alex en de kok is Sascha. Onze gidsen zijn Michelle, Christian en Sarah die haar hond Nemo heeft meegenomen (een 9 jarige gepensioneerde sledehond). Het blijkt dat we nog twee passagiers missen vanwege overboeking van de vlucht, zij komen pas om 20:30 aan, dus we kunnen nog niet vertrekken. Ook is van twee passagiers de bagage nog niet aangekomen en die komt pas vannacht om 0:30 aan, daarop moeten we dus wachten. De rest gaat de stad in maar die hebben wij inmiddels al gezien, dus wij blijven op de boot en installeren ons in de hut. Plotseling komt Sarah ons vertellen dat er beluga’s gespot zijn in de haven. Het blijkt een grote school te zijn, heel veel zie je er niet van. Af en toe een spuit en witte vlekken, maar het is een goed begin, want vaak worden deze witte walvissen niet eens gezien!

   

Na de beluga’s is het tijd voor eten. De maaltijden zijn steeds op vaste tijden: het ontbijt van 8:00 tot 9:00; de lunch van 13:00 tot 14:00 en het avondeten van 19:00 tot 20:00 (allen in buffetstijl). Wanneer we aan we aan boord zijn is er om 16:00 ook nog “kaffee mit kuchen“. We worden dus goed verzorgd! Daarna komen de beluga’s weer langs nadat ze in de fjord hun huid geschuurd hebben in het lage water. Dan is het wachten totdat we vertrekken. We besluiten even te gaan slapen en om 0:30 op te staan voor het vertrek. Dan begint het echt, we varen weg bij een stralende zon, daarna is het tijd om verder te slapen.

 

 

Dinsdag 2 augustus: De eerste landgangen
Het was een kort nachtje, om 8:00 is het tijd voor ontbijt. Na het ontbijt stellen de gidsen Michelle, Sarah en Christian zich nog wat meer voor (waarom ze naar Spitsbergen zijn gekomen etc.) en krijgen we een filmpje te zien over verantwoord toerisme van AECO. Dan is het tijd voor een instructie over de zodiac en reddingsvesten en kunnen we ons klaarmaken voor onze eerste landgang. We zijn inmiddels voor anker gegaan in Fridtjovbreen. Hier is een mooie gletsjerwand te zien en een trappershut. We gaan met de hele groep aan land en maken een korte wandeling over het strand, de trappershut zien we in de verte.

   

Daarna gaan we weer terug met de zodiac en is het tijd voor de lunch. Ondertussen varen we de hoek om naar het Ingeborgfjellet, daarmee hebben we ook een beter zicht op de trappershut en zien we ook een zeehond hangen die deze tracker gevangen heeft in een stellage zodat de ijsberen er niet aankunnen.

 

Tijdens deze expeditie varen we rond Spitsbergen tegen de klok in. Normaal is Ingeborgfjellet het toetje, omdat het zo mooi is. Wij hebben het echter al op onze eerste dag met stralende zon.

 

Hier is een grote kolonie kleine alken te vinden die nestelen op de rotswand (ofja, in de stenen die tegen de rotswand liggen). Deze wordt heel vaak gefilmd voor natuurdocumentaires. We lopen een stukje over de toendra en gaan richting de vogels en zitten ons daar in stilte op de stenen. Na een tijdje komen de vogels terug en vliegen vlak over ons, een prachtig gezicht! Er vliegen ook meeuwen die de jongen van de alken proberen te stelen, dat zien we ook een keer gebeuren.

   

Plots horen we een geluid, het blijkt een jonge poolvos te zijn die ons even duidelijk wil maken dat dit zijn territorium is.

Na ruim een uur genieten van de stilte, ofja stilte, geluid van de vele vogels lopen we terug richting de toendra.

Omdat hier zoveel vogels nestelen, bloeien de plantjes hier erg goed. Dat trekt natuurlijk rendieren aan die vinden we dan ook op de toendra. We kunnen de groep tot vrij dichtbij benaderen. Langzaam komt mist de fjord indrijven en gaan we weer terug naar de boot, het is opeens behoorlijk koud.

 

Tijd voor het avondeten, terwijl wij eten varen we naar Midterhuken waar ook veel vogels te zien zijn, met name drieteenmeeuwen.

  

Na een spelletje in de salon met een paar medepassagiers is het tijd om naar bed te gaan.

 

Woensdag 3 augustus: Al zeilend door de Hornsund
In de nacht zijn we naar het Hornsund gevaren. Na het ontbijt maken we daar dan ook onze landgang bij Gåshamna. De groep word opgedeeld in twee groepen. Een kleine groep waartoe Antoine behoort gaat een berg beklimmen en de andere gemütliche groep (waar ik toehoor) maakt een wandeling over het strand. Het strand ligt bezaaid met walvisbotten van de nu bijna niet meer voorkomende groenlandwalvis. Vroeger waren daarvan heel veel in de wateren rond Spitsbergen, daarom werd er ook veel jacht op gemaakt. Op de plek waar wij nu zijn stonden traangasoven en de botten van de walvissen liggen er dus nog. Je ziet ook precies waar ze liggen want daar rondom is het groen omdat in de botten ook veel vet zit. De groenlandwalvis is een van de vier echte arctische walvissen. Hij heeft namelijk geen rugvin, dat is niet handig met al dat ijs.

 

Een stukje verder zien we nog mooie witte strepen in het gesteente die zijn ontstaan door water dat er door sijpelde en daarna weer bevroren is. Ook zien we nog de restanten van een Pomoren settling. Dit waren Russen die hier het hele jaar door woonden (dus ook overwinterden). Daarnaast nog een poolvossenval, die een beetje op dezelfde manier als een muizenval werkt zodat ze de vacht van de poolvos kunnen gebruiken.

  

Hierna gaan we aan boord voor de lunch. Voor vandaag staat geen andere landgang op de planning. We varen nog verder de Hornsund in en zijn omringd door gletsjers. Vroeger (15 jaar geleden) was dit een groot front van gletsjers, nu hebben ze zich allen teruggetrokken in hun eigen morenen. Het weer is goed en de wind staat de goede kant op dus we kunnen voor het eerst echt zeilen. De vier razeilen worden gehesen en we zeilen met 7 knopen (13km/u) door de hornsund.

   

Het einde is de hornbreen, een 3 km lang gletsjerfront. Sund wil eigenlijk zeggen dat het een doorgang is, deze gletsjer blokkeert die doorgang echter.

  

We bewonderen deze gletsjer een tijdje voor we weer terugvaren en het alweer etenstijd is. Daarna zijn we uit het fjord en krijgen we tegenwind waardoor het schip eventjes meer schommelt dan normaal, dat is wel even wennen!

 

Donderdag 4 augustus: Overal walvissen!
Vannacht zijn we om de zuidkaap van Spitsbergen gegaan. Na het ontbijt varen we naar Stellingfjellet, een vogelrots. Vandaag geen landgang maar we bekijken de vogels vanaf de boot. De oostkust van Spitsbergen is niet in kaart gebracht dus we varen op de dieptemeter en kunnen niet heel dichtbij de rots komen. Op de rots broeden dikbek zeekoeten, al het wit wat op de rots te zien is is vogelpoep. We zijn er rond de tijd dat de jongen uit het nest naar beneden springen. We zien in het water ook enkele grote met een kleintje zwemmen (de vader zorgt voor de jongen wanneer ze uit het nest zijn gesprongen). Wanneer de wind even stil is hoor je het oorverdovende lawaai van de vele vogels.

   

De wind is goed dus er wordt besloten om alle zeilen van de Antigua te hijsen, dit is ook voor de bemanning spannend want het bovenste groottop zeil was nog niet gehesen na de verbouwing deze winter. Het hijsen van alle zeilen is wel even werk waarbij de meeste passagiers meehelpen. Wanneer het klaar is gaan we met de zodiac om de Antigua heen om foto’s te maken van Antigua in vol ornaat, een prachtig gezicht!

   

De namiddag besteden we aan het zoeken naar walvissen en die vinden we ook, we hebben een aantal gewone vinvissen gezien die rustig langs de boot zwemden.

  

Na het avondeten weer terug op het dek om nog meer vinvissen te bekijken. De zee is superkalm en met het mooie zonnetje is het genieten! Opeens zijn we omringd door vinvissen, overal waar we kijken duikt er eentje onder, zelfs twee keer met staart (Michelle had net een paar minuten ervoor gezegd dat ze dat zelden tot nooit doen).

    

Het feit dat het weer zo goed was hier in de Storfjorden was de voornaamste reden dat Michelle en Joachim besloten hadden om tegen de klok in te varen. Het komt namelijk niet vaak voor dat het hier zo’n prachtig weer is.

 

Vrijdag 5 augustus: Wir wollen die Eisbären sehen
Vannacht zijn we voor anker gegaan bij Kapp lee, voor de kust van Edgeøya. Na het ontbijt is dat dan ook de plek waar we een landgang maken.

Dit strand is ook bezaaid met botten, maar dit keer niet van walvissen maar van walrussen. De arme beesten werden op een vreselijke manier gedood omdat hun huid te dik is om te doorboren met een kogel. Eerst werden de ogen eruit geschoten, daarna werd de kop en ledematen eraf gehakt. De restanten van deze slachtpartijen liggen hier op het strand. We mogen er niet door lopen maar wel langs. Op het strand ligt ook een groepje van tien levende walrussen. In een rijformatie lopen we langzaam op de dieren af zodat ze niet schrikken.

   

Na ze ongeveer een half uur bekeken te hebben mogen we kiezen met welke gids we meegaan. Antoine gaat met Michelle de berg beklimmen en heeft daar mooi uitzicht op een vallei en ook nog enkele rendieren. Ik besluit bij Sarah te blijven om de walrussen nog wat langer te bekijken. Dat loont zicht want eentje besluit in het water te gaan liggen en uiteindelijk weg te zwemmen. Daarna zijn we nog een paar hutten in gegaan die ook op het strand staan. Twee daarvan zijn nog altijd in gebruik.

  

Wanneer we daarmee klaar zijn komt de nevel en zien we de boot niet eens meer liggen. Het geeft een spookachtige sfeer met alle botten.

Ons groepje gaat terug naar het schip, de anderen komen een uurtje later. Wanneer we net klaar zijn met de lunch komt het bericht dat er een ijsbeer is gespot, dus iedereen rent naar buiten. Het duurt even voor we doorhebben dat die witte stip daar hoog op de berg daadwerkelijk een ijsbeer is, zelfs eentje met jong. We bekijken deze ijsbeer een tijdje en varen verder.

  

Wij gaan even in de salon zitten om op te warmen, maar dan komen ze zeggen dat er weer eentje gespot is. En dit is een groepje van zes redelijk dicht bij elkaar. Dat komt niet zo vaak voor, maar waarschijnlijk zijn dit allemaal jonge dieren. Vorig jaar heeft een dode walvis hier gelegen, het kan ook zijn dat ze daarom aan elkaars aanwezigheid gewend zijn.

   

Hoog tegen de berg onder de sneeuw zien we nog een ijsbeer lopen die aardig wat afstand heeft afgelegd in de tijd dat wij hem bekeken hadden.

Wanneer we weer even binnen zitten wordt er nog een ijsbeer gespot, ein hupsch jung menneke zoals Michelle hem noemde.

Na het avondeten stond eigenlijk nog een landing gepland bij een drieteenmeeuwkolonie. Echter ligt onderaan de rots een erg magere ijsbeer (witte vlek) te slapen, de landing gaat dus niet door. We kunnen de vogels wel van de boot bekijken. Ook zien we nog een poolvos rennen, maar die is zo klein dat je het amper ziet.

 

Wat een dag, walrussen en in totaal elf ijsberen in de passage in de Freemansund tussen Edgeøya en Barentsøya, dat hadden we vanochtend niet gedacht!

 

Zaterdag 6 augustus: Spass mit strömung
Vanochtend worden we weer wakker op een prachtig plekje. We liggen in een baai met steile rotswanden en een sneeuwfront. Hier vindt dan ook de eerste landgang plaats.

 

Ik besluit aan boord te blijven omdat ik me niet helemaal lekker voel door een paar nachten slechte slapen en daardoor niet goed kan concentreren op de losliggende stenen. Antoine gaat mee met de snelle groep, ze zien onder andere veel arctische bloemen en een mooi landschap.

     

Dichtbij deze plek ligt een sterke stroming (Ormholet), in de middag hebben we dan ook “Spass met strömung” zoals Michelle het noemt. Dat houdt in dat eerst een groep met 18 mensen met drie zodiacs richting stroming gaat. Wij volgen hen met de Antigua. Na drie kwartier wisselen we om en gaan Antoine en ik met de zodiac bestuurd door Sarah mee. Het is een beetje wildwater raften in de arctisch, de stroming is behoorlijk sterk en af en toe komt de zodiac amper vooruit. Vandaag is springtij dus is de stroming nog eens extra sterk. Erg leuk om mee te maken!

Vervolgens steken we het water over richting Nordaustland terwijl Michelle een presentatie geeft over ijsberen. Na het eten komen we dan ook in een echte arctische omgeving: ijsbergen afgebroken van de gletsjer dobberen voorbij. Joachim stuurt het schip goed door de ijsbergen heen en wij genieten van het prachtige avondlicht en de geweldige vormen van de ijsschotsen.

     

Als toetje zien we nog een baardrob op een ijsschots liggen, deze verdwijnt zodra we in de buurt komen, hij wil blijkbaar niet graag gefotografeerd worden. Daarna is het toch echt tijd om te gaan slapen.

 

Zondag 7 augustus: Een echte arctische omgeving
Gisteravond zijn we voor anker gegaan bij Vibebukta. Hier maken we deze ochtend onze landing. Het is gelijk een welkom tot de echte arctische woestenij met bijbehorend weer: koud, een nog koudere wind en zelfs een beetje regen.

We zijn nu op Nordaustland, het eiland met na Groenland de grootste ijskap ter wereld. We worden verdeeld in drie groepen. Antoine gaat met de groep van Sarah een berg op om de echt hoog arctische omgeving te ervaren. Ik ga met de groep van Michelle op zoek naar fossielen op het strand. Heel lang geleden was dit namelijk een koraalrif zoals de Great Barrier reef nu is. We vinden dan ook veel bewijsstukken hiervoor, groot koraal maar ook fijnmazig koraal.

  

Wanneer je de omgeving kan lezen kun je zoveel te weten komen. Zo zien we ook steinkreise (polygonen), die alleen ontstaan wanneer er permafrost is, en die is hier op zo’n 30 centimeter diepte.Ook zien we veel “gescheurde” stenen, dat ook ontstaat door de herhaaldelijke vries-dooi processen.

  

Ook vinden enkele eeuwenoude botten van waarschijnlijk een rob (uit de tijd dat dit een rif was). Rondom deze botten bloeien bloempjes volop, ze halen de mineralen uit de botten.

We zien ook veel mossen, korstmos en rendiermos. Vooral het feloranje eidooiermos is prachtig, Michelle vertelt dat deze met 2 mm per jaar groeien dus dat de grote mossen er waarschijnlijk al waren in de tijd van de walvisvaarders.

Op de terugweg naar de landingsplaats komen we nog een relatief vers skelet tegen. Michelle denkt dat het van een ijsbeerjong is.

Her en der bloeien nog wat bloempjes in de woestenij. Sommigen hebben zich aangepast door niet alleen van bestuiving afhankelijk te zijn maar ook op andere manieren zich voort kunnen planten. Af en toe is er een arctische tuin waar meer bloemen bloeien, dit komt omdat er botten liggen of omdat dit wat vlakker is en er de sneeuw ze beter isoleert.

  

Ook Antoine ziet veel fossielen op zijn tocht naar boven.

Na de lunch varen we langs de Bråsvellbreen om deze van dichterbij te bekijken. Er zijn veel watervallen te zien die ontstaan door het smeltwater. Sommige nog groter dan de anderen.

     

Daarna moet het schip weer terug navigeren door het dichte ijsveld terwijl wij een presentatie kregen van Christian over gletsjers en permafrost. Voor het slotstuk van de avond moesten we opblijven tot middernacht, dan komen we namelijk aan bij Alkefjellet. Een enorme vogelrots met duizenden dikbek zeekoeten. We kunnen heel dichtbij komen met het schip, de rotsen zitten vol en af en toe vertrekt een hele zwerm, een prachtig gezicht!

     

Dan wordt er ook nog een ijsbeer in het water gespot die onder aan de vogelrotsen aan het zwemmen was. Hij komt ook heel even aan het land relatief dichtbij het schip. Weer een mooie afsluiter van de avond. Om half twee gaan we slapen.

  

 

Maandag 8 augustus: Goede daad verrichten
Gelukkig was het ontbijt een uurtje later. Vanochtend hebben we anker gelegd bij Kinnvika. Dit is een oud Zweeds onderzoeksstation dat ook zo’n tien jaar geleden nog gebruikt is tijdens het internationaal pooljaar. De gebouwen zijn nu leeg maar we mochten er wel ingaan om een idee van de sfeer te krijgen. We hebben het onderzoeksgebouw gezien, maar ook de slaapruimtes en leefruimtes (met sauna) en het gebouw met betonnen ondergrond waar de analyseapparaten stonden. De Zweden hebben voornamelijk onderzoek gedaan naar het noorderlicht en andere geofysische verschijnselen.

Daarna hebben we met een groep nog langs het strand gelopen en een hele zak vol aangespoelde visnetten opgeraapt. Deze zijn gevaarlijk voor de dieren die hier leven aangezien ze er vast in kunnen blijven zitten. Na de lunch zijn we een stukje verder gevaren naar Ringertzøya. Ook hier hebben we aangespoeld afval verzameld. Er was ook een plek te zien waar walrussen gelegen hadden. In het water waren kleine kwalletjes te zien.

 

Dinsdag 9 augustus: Een stukje oorlogsgeschiedenis
Vannacht zijn we de hele nacht doorgevaren en vanochtend zijn we aangekomen bij Haudegen. Dit is bijzonder omdat normaal het Rijpfjord waar dit station in ligt normaal vol ijs ligt. Dit jaar is er bijna geen ijs dus is het mogelijk om het ‘Kriegswetterstation‘ te bereiken. Het is zo bijzonder dat zelfs de kapitein mee aan land gaat omdat hij ook pas 1 keer eerder hier is geweest. Christian had gisteren al wat over dit weerstation verteld. Tijdens de Tweede Wereldoorlog hadden de Duitsers enkele weerstations op Spitsbergen omdat het weer hier voorspellend kan zijn voor de rest van Europa en met name ook voor het weer in de Barents zee, dit kon tactisch voordeel opleveren. Dit weerstation was in gebruik in de winter van 1944/1945, ze gebruikten onder andere weerballonnen waarvoor ze zelf waterstofgas maakten. De data werden (Enigma!) versleuteld doorgestuurd via de radio, nadat de oorlog beëindigd was functioneerde het nog als weerstation maar nu verstuurde het de data onversleuteld. Het weerstation was ook de het laatste Duitse gebied dat capituleerde. De hut is gemaakt als een soort Ikea hut, de bouwtekeningen liet Christian zien tijdens de presentatie. In de ochtend hebben we dan ook een landgang bij dit weerstation. Op het strand ligt een reddingsboot. De mannen waren namelijk van plan wanneer ze ontdekt werden met de boot terug te varen en lopen naar Longyearbyen via de Hinlopen straat. Iets wat eigenlijk onmogelijk lijkt met de boot die hier ligt.

 

De hutten zijn beschermd dus we mogen er niet in, alleen van een afstand bekijken. Christian vertelt een paar verhalen over het leven in de hut. Bijvoorbeeld dat de kok eens de deur opende om afwaswater weg te gooien en daar ineens een grote ijsbeer stond. De kok gooide het water van schrik op de ijsbeer, die vervolgens wegrende. Een paar weken later schoten ze een ijsbeer (die waren toen nog niet beschermd), en die had nog resten van het water op zijn snuit. Een ander opvallend iets was dat ze de sauna naast de plek waar ze waterstof maakten hadden staan.

Na de lunch hebben we ook nog een korte documentaire gekeken met origineel beelden van het weerstation ten tijde van de oorlog. Na “kaffee und kuchen” was het tijd voor de tweede landgang van vandaag. We waren inmiddels aangekomen bij Scoresbyoya. Ook dit eiland is weer arctische woestenij. Veel leven was er niet, een paar grote jagers probeerden ons weg te jagen bij hun nest en verder zagen we nog sporen van een ijsbeer. Ook hier hebben we op de terugweg naar de landingsplek weer afval verzameld.

Om 23:15 was het tijd voor het letterlijke hoogtepunt van de reis: het meest noordelijkste punt! Dat moet gevierd worden met aquavit, met zijn allen op het dek in de sneeuw!

 

Woensdag 10 augustus: Een paradijs voor vogelliefhebbers
Vannacht hebben we aardig wat zeemijlen gemaakt en wanneer we gaan ontbijten zijn we nog steeds aan het varen. De eerste landgang is dan ook wat later dan normaal. Rond kwart over tien gaan we richting Gråhuken. Hier staat de hut waarin Christiane Ritter heeft overwinterd. Zij heeft een heel bekend Duits boek geschreven getiteld “Eine Frau erlebt die Polarnacht” waarin ze over die tijd beschrijft. De hut is toegankelijk voor bezoekers dus we kunnen binnen kijken in de hut. Het is moeilijk te bedenken dat je hier een hele winter zit (zij zat samen met twee mannen), er is hier verder niet veel (daarom heet het ook de grijze hoek).

Hierna varen we rustig verder, wanneer we aan de lunch willen beginnen wordt een ijsbeer gespot die in de verte ligt te slapen in de sneeuw. Hij ligt op zo’n 5 km van waar wij onze landing hadden, wat ongeveer een half uurtje voor hem is. Michelle zei al dat het niet vaak voorkomt dat we die landing zonder ijsbeerevacuatie kunnen doen.

 

Na de beer bekeken te hebben varen we door naar de kleine baai van Mushamna. Ook hier hebben we een landgang. De vogelliefhebbers zijn helemaal blij want er wordt een ivoormeeuw gespot. Blijkbaar zo zeldzaam dat mensen speciaal een reis naar spitsbergen boeken om deze vogel te zien. De meeuw pest ons wel een beetje want zodra wij allemaal op het land zijn gaat hij op het dek van de boot zitten (waarschijnlijk omdat daar een bot ligt dat Nemo aan het eten was en deze vogels eten vaak de resten van de prooi van een ijsbeer op). Gelukkig komt hij daarna wel wat dichterbij.

Wanneer we verder lopen komen we nog een groep rotganzen tegen. Hier lopen we als een groep voorbij zonder te stoppen ander schrikken ze te zeer.

Daarna zien we nog mooi een arctische stern op een stuk hout zitten. De vogels poseren goed vandaag!

Daarna lopen we nog een stukje over de toendra die mooie herfstkleuren heeft. Michelle legt ons uit wat de planten zijn en hoe ze overleven in dit klimaat. Ze vindt ook eentje die wel erg groot is waarschijnlijk door zijn eigen microklimaat. Ook vinden we eentje die geinfecteerd is door een schimmel en daarom totaal anders gaat bloeien. Verder zijn er planten die als kompas gebruikt kunnen worden wanneer het nevelig is, ze bloeien namelijk alleen aan de zuidkant. Ook vinden we weer een poolvossenval.

 

Ook merken we dat we niet de enige mensen op de wereld zijn. Na een dik een week geen andere mensen gezien te hebben komen we tijdens de wandeling twee Noorse fotograven tegen. Er liggen twee andere bootjes in de baai, we komen weer langzaam in de bewoonde wereld. Antoine is mee met de groep die naar een een grote hut loopt. Daar mogen ze niet in, alleen van buiten bekijken. Deze hut lijkt een beetje op een Zwitsers chalet.

Na het avondeten vertelt Sarah nog over het leven op Spitsbergen, hoe het is om in het donker te leven etc. Ze doet dat aan de hand van eigen gemaakte foto’s, een erg interessant verhaal. Na een spelletje uno met een aantal crewleden is het dan tijd om te gaan slapen.

 

Donderdag 11 augustus: Gletsjers en spitse bergen
Vanmorgen worden we wakker bij het gletsjerfront van de Raudbreen. Hier wordt ook de eerste langang gemaakt op Buchananhalvøya . Een groep gaat de gletsjer op en de andere groep de berg. Ik besluit aan boord te blijven. Nadat de groepen vertrokken zijn breekt een stuk bij de gletsjer af. Een enorme dreun veroorzaakt nog een paar golven. Mooi om te zien (maar te laat voor een foto). Antoine ziet de gletsjer vanaf de berg heel goed liggen, er zijn zelfs meerdere armen te zien. Ook heel duidelijk is het verschil tussen zoet water van de gletsjer en zout water van de zee te zien.

Nadat iedereen terug is varen we een stukje verder naar Alicehamna. Ook hier maken we een landgang. We lopen een heuveltje op en zien een walvisvaardersgraf en bovenop de heuvel nog een graf van iemand uit Noorwegen die een winter in de hut die onderaan staan overwinterd had.

 

Bovenop de heuvel staat ook een warden (steenstapel), ook iets typisch Noors. Je ziet ze ook op de omringende bergtoppen staan. Deze stapels kunnen bij nevel helpen om de weg te vinden. We zien ook nog een meer-strandlaufer van dichtbij.

 

Vervolgens vertrekken we uit Raudfjord (rode fjord). De omgeving is prachtig, overal gletsjers en een licht rode kleur vanwege het ijzeroxide in de grond. Michelle houdt een interessante voordracht over de ontdekking van Spitsbergen. Daarna gaan we weer snel naar buiten. Het zonnetje schijnt eindelijk weer eens en we besluiten om buiten te eten. We varen langs de Zeeuse uytkyck en langs de spitse bergen die Willem Barentsz voor het eerst zag en waar Spitsbergen zijn naam aan te danken heeft.

Dan wordt in de verte een hoge fontein gespot. We gaan erop af maar het duurt even voor we er zijn. Het blijkt een groepje van drie walvissen te zijn. De gidsen zijn niet helemaal zeker wat het zijn. Ofwel erg kleine blauwe vinvissen of een andere relatief onbekende soort die veel op de vinvis lijkt, een Noordse vinvis.

Na de walvissen een tijd gevolgd te hebben gaan we even naar binnen om op te warmen (de zon is inmiddels weer weg en heeft plaatsgemaakt voor een koude wind). Plotseling horen we de motor stilvallen, meestal een teken dat er iets te zien is. En ja hoor er is nog een walvis gespot en dit keer is een het zeker een blauwe vinvis, het grootste dier op aarde.  Ook deze volgen we een tijdje en hij blijft heel dicht bij het schip. Opeens maakt hij een halve cirkel en zien we daarna een van zijn vinnen uit het water steken, hij is aan het eten! Hij zwemt daar echt heel dichtbij de voorkant van het schip, je ziet zelfs de vorm onder water en een mooie blauwe kleur. Het is echt een heel groot dier! Hij herhaalt dit een paar keer wat verder van het schip af. Wij zien ondertussen ook nog wat papegaaiduikers.

Plotseling zegt een van de medepassagiers: dort! En ja, vlak voor de boeg zien we de baleinen van de walvis. Hij draait zich rond, zijn vin komt weer boven en dan gaat hij weer onder water. Wat een prachtig gezicht en zo dichtbij!

In de tussentijd zwemt ook nog een minke whale of kleine gewone vinvis (weer niet helemaal zeker), maar daar heeft niemand oog voor. We volgend de blauwe vinvis nog even maar om 23:30 is het toch echt genoeg en vaart de kapitein verder. Maar goed ook, anders hadden we de hele nacht buiten gestaan.

 

Vrijdag 12 augustus: Iceberg ahead!
Ons eigenlijke plan om naar Lilliehöökbreen te varen is niet gelukt omdat we gisteren een paar uur achter de walvissen aangevaren hebben. Daarom gaf het vanmorgen twee mogelijkheden: een bezoek aan Ny-Ålesund of een landgang op Blomstrandhalvøya. Aangezien er net een cruiseboot bij Ny-Ålesund had aangelegd en er dus zo’n 1000 mensen rondliepen maakte Michelle de keuze om naar Blomstrand te gaan. Hier zijn restanten te zien van een marmergroeve. Alles is erg verroest (het is ongeveer 100 jaar oud). De groeve heeft niet lang bestaan want de marmer was niet van heel goede kwaliteit. Alles wat glinsterde in Spitsbergen was in Engeland weg, het bleek ijs te zijn. Desondanks zijn de restanten erg mooi om te fotograferen.

We liepen een stukje verder over de toendra. Her en der lagen wat haren. Wanneer je de haren kan breken dan is het van een rendier, anders van een ijsbeer. Een rendiervacht is namelijk opgebouwd uit lagen net zoals wij moeten doen wanneer we gaan wandelen, dat is warmer. Vroeger had men dan ook een discussie hoe je moest slapen in een slaapzak gemaakt van rendierhuid. De haren naar binnen of buiten. Daar is een grappig gedicht over gemaakt door Herbert Pointing:

THE SLEEPING BAG
Herbert George Ponting

On the outside grows the furside. On the inside grows the skinside.
So the furside is the outside and the skinside is the inside.
As the skinside is the inside (and the furside is the outside)
One ‘side’ likes the skinside inside and the furside on the outside.
Others like the skinside outside and the furside on the inside
As the skinside is the hard side and the furside is the soft side.
If you turn the skinside outside, thinking you will side with that ‘side’,
Then the soft side furside’s inside, which some argue is the wrong side.
If you turn the furside outside – as you say, it grows on that side,
Then your outside’s next the skinside, which for comfort’s not the right side.
For the skinside is the cold side and your outside’s not your warm side
And the two cold sides coming side-by-side are not the right sides one ‘side’ decides.
If you decide to side with that ‘side’, turn the outside furside inside
Then the hard side, cold side, skinside’s, beyond all question, inside outside.

Even verderop lagen restanten van een jong rendier. Michelle vertelde dat je hier heel duidelijk de gevolgen van klimaatverandering aan kan zien. Normaal kunnen rendieren wanneer het heeft gesneeuwd met hun hoeven de sneeuw wegdoen en dan het mos eten. Echter door de opwarming smelt de sneeuw half weg en dan komt weer een nieuwe laag, die half weggesmolten sneeuw wordt dan ijs en daar kunnen de rendieren niet doorheen en daarom verhongeren er steeds meer rendieren.

We zien ook nog enkele plantjes die we nog niet eerder hebben gezien zoals wilgenpluis en eentje die als laatste bloeit, wat aangeeft dat de lente begonnen is. Een stukje verder is een klein watervalletje, die komen niet veel voor op spitsbergen.

Wanneer we verder lopen komen we bij een klein meertje waar we een rendier zien die wordt aangevallen door allemaal verschillende vogels. Het blijkt dat we het enige eieren-etende rendier van Spitsbergen gevonden hebben. Michelle had er wel van gehoord en een foto gezien maar het is heel bijzonder dat we dit kunnen bekijken. Het duurt niet lang, de vogels jagen het rendier weg. Maar het was een mooi schouwspel! Er zijn ook nog andere bijzondere vogels in het meertje zoals sterrentauchers en ijseenden en er vliegt een kleinste jager rond.

Antoine is weer meegegaan met de bergsteige groupe. Ook zij hebben mooie dingen gezien waaronder een aantal sneeuwhoenders, die moeilijk te spotten zijn.

In de middag varen we naar Lilliehöökbreen. Een prachtige gletsjer met een tien kilometer lang front. Deze gletsjer sluit eigenlijk aan aan de gletsjer waar we gisteren waren, alleen hebben we een nacht moeten varen om hem te bereiken. De gletsjerwand is op zijn hoogst 150 meter. Vaak horen we een geluid alsof het onweert, een donder in de verte. De gletsjer laat van zich horen! We gaan in twee groepen met zodiacs door het ijs varen.

Wij zitten in de tweede groep, elk in een andere zodiac. Antoine ziet een baardrob zwemmen en onze zodiac bestuurt door Daniel ziet een paar mooie grote ijsbergen en een kleine grillteister die de hele tijd bij de boot blijft zwemmen.

Steeds weer horen we de gletsjer en af en toe zien we ook dat een stukje valt, natuurlijk net te laat voor een foto. Die stukken veroorzaken wel golven en wanneer we terug gaan richting schip zien we dat even flink schommelen, een hoogte verschil van een halve meter.

 

We eten weer buiten, ook al is het koud, in afwachting of er nog iets gaat vallen, maar helaas gebeurt dat niet. Vandaag maar eens proberen wat eerder dan middernacht te gaan slapen.

 

Zaterdag 13 augustus: Moord in de 14 Julibukta
Vannacht zijn we aangekomen in Ny-Ålesund. Vanochtend mogen we deze stad dan ook verkennen. Het is raar, we kunnen de boot verlaten via de kade en we mogen zelfs vrij rondlopen in de stad. Wij gaan naar de souvenirshop en stempelen een papiertje met alle stempels van het vroegere meest noordelijke postkantoor. Terwijl we er zijn legt ook de Sea Spirit aan, een plotselinge invasie van mensen in rode jassen. Zo’n cruise is toch een heel ander type reis dan wij doen. Wij bekijken nog even het museum dat eigenlijk verrassend mooi is voor zo’n klein dorp. Veel oude foto’s en informatie over het leven en onderzoek op Spitsbergen.

Daarna geeft Michelle een korte introductie bij het standbeeld van Amundsen over de poolreizen. Ze vertelt het verhaal van de Noorse explorer Amundsen die altijd op zoek was naar heldendom. Er viel echter niet veel meer te ontdekken. Hij had zelf al de noordwest en noordoost passage ontdekt en was de eerste man op de zuidpool. Hij wilde ook graag de eerste op de noordpool zijn en dat wilde hij doen met een vliegtuig. Hij startte zijn expedities vanuit Ny-Ålesund. Hij vertrok met twee vliegtuigen, echter zijn deze gecrashed op het ijs. Ze hebben zelf een landingsbaan moeten maken uit het hakkelige ijs, en dat ijs schoof ook nog eens. Ze zijn uiteindelijk gered maar de poging was dus mislukt. Een jaar later (1926) kwam Amundsen terug om dit keer met een zeppelin de noordpool te bereiken. Deze expeditie werd gefinancierd door de Amerikaan Ellsworth en de zeppelin was van Italiaanse makelaardij. De maker, Nobile, vond dan ook dat er een Italiaanse crew meemoest.  

Michelle houdt het spannend en vertelt pas verder bij de zeppelinmast die wel buiten het beschermde gebied ligt, wat betekent dat je er niet mag komen zonder geweer. De zeppelin heette Norge. Maar terwijl Amundsen wilde vertrekken vertrok ook de Amerikaan Byrd met een vliegtuig, om na een 15 uur terug te keren en te claimen dat hij de noordpool bereikt had. Tegenwoordig weet men dat dat niet zo is, maar Amundsen was natuurlijk not amused. Maar de Norge vertrok toch vanaf de mast waar we nu staan (en waar vroeger ook een hangar stond) en kwam zonder problemen aan in Alaska. Daarna was er vooral onenigheid over wie de eer mocht hebben: Noorwegen of Italië. Daarom kwam er nog een tweede Italiaanse expeditie met het luchtschip Italia. Dit resulteerde in een groot drama omdat de zeppelin crashte op het ijs. Een grote reddingsoperatie voor Nobile en zijn crew werd in gang gezet. Dit was natuurlijk weer een kans op heldendom nadat eigenlijk alles al ontdekt was dus heel veel landen stuurden ijsbrekers of vliegtuigen. Michelle heeft een boek geschreven over de  Nederlandse bijdrage in de vorm van Sjef van Dongen, de beste hondensleemenner van Spitsbergen. Amundsen deed ook mee aan de zoektocht maar het vliegtuig waarin hij zat is neergestort en er is nooit meer iets van hem vernomen. Nobile werd uiteindelijk wel gered door de Zweed Lundberg, maar het duurde daarna nog even voordat de rest van de overgebleven bemanning ook gered kon worden.

Na het verhaal lopen we met Christian verder naar het monument voor de tochten van de Norge en Italia. Christian legt verder nog wat uit over al het onderzoek dat gedaan wordt in Ny-Ålesund. Bij terugkomst bij de boot zijn we nog enkele vinvissen zwemmen vlakbij de haven.

Daarna varen we door naar 14 Julibukta. Hier maken we een wandeling aan het strand aan de voet van een drieteenmeeuwkolonie. Er zijn ook weer heel wat rendieren te zien die eten van de toendra op de steile wanden onder de vogelkolonie.

  

We zien een grote burgemeester die een drieteenmeeuw vermoord en we vinden een restant van een rendier dat nog niet lang geleden gedood is door een ijsbeer. Het lijk van de drieteenmeeuw vinden we later op het strand. De grote burgemeester heeft er amper van gegeten.

  

Terwijl we naar de landingsplek teruglopen zien we een baardrob in het water zwemmen, dat ziet er veel soepeler uit dan toen hij op de ijsschots lag een paar dagen geleden.

Ook zijn hier hanging gardens. Doordat het net wat warmer, beschutter en voedingsrijk is door de vogels groeien de planten hier veel groter. Heel bijzonder is ook dat wanneer je onder de hanging gardens gaat staan je het geluid van de kolonie niet meer hoort omdat geluid niet de hoek omgaat.

Na de wandeling hebben we nog een korte zodiaccruise naar een papegaaiduiker kolonie. 
 

Ook zien we de grote burgemeester nogmaals een drieteenmeeuw doden.

We hebben een mooi zicht op het schip voor de gletsjer vanaf de zodiac.

 

Antoine is mee met de groep van Christian en loopt naar de rand van de gletsjer. Hier blijven ze een tijdje kijken en hebben later ook een zodiaccruise door het ijs vlakbij de gletsjer. Ze zien daar nog een zeehond.

Na het eten komt Michelle vertellen dat er een ijsbeer gespot is. Het blijkt een moeder met jong te zien. Ze lopen net om de hoek van waar wij net waren.

Ze lopen richting de gletsjer dus de kapitein besluit terug te varen om ze te volgen. Ze lopen helemaal langs het strand en gaan dan het water in. Ze zwemmen de hele baai over (echt heel snel) en komen aan op de plek waar wij eerder op de dag de landgang hadden. Daar lopen ze een stuk over het strand en vinden vermoedelijk het gedode rendier. Daarna lopen ze de heuvel op richting de vogelkolonie. Snel dat ze zijn, terwijl het enorm steil is de kapitein noemt ze dan ook Alpine beren! Het is weer na middernacht wanneer we gaan slapen.

 

Zondag 14 augustus: Ruwe zee
Vanochtend is het erg regenachtig en winderig. Het duurt dan ook een tijdje voordat de boot voor anker ligt. De wandeling wordt daarom ingekort en de meeste mensen blijven aan boord, waaronder ik. Wij krijgen van Joachim een rondleiding in de machinekamer. Hij vertelt over de nieuwe 500 pk v6 volvo dieselmotor die in 2012 geplaatst is. Er is een tank van 22.000 liter diesel, met een dagtank van ongeveer 800 liter. Voor een zeilschip heeft het een uitgebreide machinekamer. Verder nog een zoetwatertank van 30.000 liter en zout water wordt constant aangevoerd via een membraan (voor doorspoelen toilet). Het afvalwater wordt opgeslagen in een tank van 8.000 liter totdat het geloosd kan/mag worden.

Na de lunch komt Alwin vertellen dat ze wat heftigere zee verwachten. De stoelen in de lounge worden vastgemaakt en ook de flessen worden met handdoeken en kussen verstevigd. Uiteindelijk valt het allemaal wel mee. De bedoeling was dat we een landing zouden doen bij Poolepynten omdat daar vaak walrussen zijn. Echter is de wind nog te sterk voor de zodiac om te varen en de walrussen zijn ook niet thuis. Ook zij houden niet van aan het strand liggen met slecht weer. Omdat we echter wind mee richting het zuiden hebben worden de zeilen gehesen.

Daarna wordt de zee toch wat heftiger. Wat ben ik blij dat we niet twee weken dit weer hebben gehad! Antoine geniet ervan op het dek, ik ben naar de hut gegaan en in slaap gevallen. Vanavond stond eigenlijk captains dinner gepland, door het flink schommelen van het schip kon dat echter niet doorgaan. Zo sneu voor alle service mensen die daar al de hele dag mee bezig waren en nu ineens snel wat anders moesten koken zodat de mensen toch wat konden eten (die daar zin in hadden).

 

Maandag 15 augustus: laatste landgangen
Vanochtend liggen we bij Coraholmen. Het water is hier rood van kleur (net een chocoladezee) vanwege de sedimenten uit de ‘old red’ periode.

We gaan hier aan land op een eiland dat gevormd is in de tijd dat de gletsjer een stuk vooruitgestuwd heeft (nog maar 150 jaar geleden). Daarom lopen we dan ook op de morenen (heuvelachtig) terwijl het aan de andere kant ‘gewoon’ toendra is. Het heeft ervoor gezorgd dat het eruit ziet als een surrealistisch maanlandschap. De gletsjer heeft alles meegenomen wat er lag, dus er liggen verder landinwaarts nog steeds schelpen en gecalificeerde algen.

De zee is erg rustig en we hebben een mooie spiegeling in het water. De bergen laten zich van hun mooiste kant zijn, we zijn omringd door de bergen ‘colosseum’ en ‘capitool’.

Christian vertelt dat Spitsbergen voor geologen een open boek is, je ziet aan de lagen uit welke tijd ze komen. Zo zijn de lichtere lagen uit de tijd dat spitsbergen op de evenaar lag en er koraalriffen waren. Op een andere berg zijn ook basaltstructuren te zien. In de verte zien we in het water een rob zwemmen.

We varen nog door naar Rijpsburg waar we een korte landgang maken zodat de crew de salon kan klaarmaken  voor het captains dinner. We hebben te weinig tijd om naar de restanten van Rijpsburg te lopen, maar we hebben een korte wandeling over de toendra die al mooie herfstkleuren heeft.

Daarna is het dan tijd voor het captains dinner. Jo houdt een korte toespraak en daarna krijgen we een heerlijk driegangenmenu geserveerd. Na het eten is er gelegenheid om de hele crew te fotograveren.

En dan zijn we weer terug in de haven van longyearbyen en begint onze laatste nacht aan boord van de Antigua.

 

Dinsdag 16 augustus: Afscheid nemen
Onze tijd op de Antigua is voorbij. Na een laatste ontbijt gaan we ontschepen. Het grootste gedeelte van de groep vliegt vanmiddag terug naar huis maar wij met nog 5 anderen blijven nog een nachtje in Longyearbyen. We nemen afscheid van de geweldige crew en gaan dan met zijn zevenen per taxibusje naar het centrum. We zijn erg vroeg en kunnen natuurlijk nog niet de hotelkamer in. We gaan dus nog wat door de stad lopen en lunchen gezellig met zijn allen bij Fruen. ’s Middags relaxen we in het hotel. Om 19:00 uur worden we opgehaald door de bus van Arctic tapas, deze “excursie” hadden we ook van tevoren geboekt. In de bus krijgen we een verhaal van de chauffeur/gids (die zichzelf erg grappig vind), maar eigenlijk weten we het meeste al. Ondertussen rijden we door Longyearbyen, we zien nog een aantal rendieren lopen/liggen.

We krijgen natuurlijk ook wat te eten, te beginnen met “survival food”. Voedsel dat de mensen vroeger aten om de winter te doorkomen: gedroogd vlees en vis. Daarna krijgen we “nothing”, verschillende soorten vlees en vis die niet bewerkt zijn met knoflook en chili (want dat is alleen om de slechte smaak te verbergen aldus de gids). Als laatste krijgen we nog “something”: verschillende soorten kazen.

Ondertussen zijn we ook aangekomen bij een gedeelte van Longyearbyen waar we nog niet naartoe gelopen zijn: het vliegveld. Hier rijden we naar boven naar de Global Seeds Vault. Hier mogen we natuurlijk niet in, maar we mogen wel even de bus uit om het gebouw te bekijken. De chauffeur haalt een grapje uit, hij laat Antoine naar het gebouw lopen en het gebouw begint plotseling lawaai te maken, net alsof het reageert op Antoine. Later blijkt dat dit gewoon een pomp is die om de zoveel minuten geluid maakt, maar de chauffeur had het erg goed getimed!

Daarna worden we afgezet in het centrum van Longyearbyen en lopen we nog even naar Svalbar om nog wat te drinken met een paar medereizigers. Een aantal leden van de crew de van de Antigua zijn er ook omdat 1 crewlid morgen naar huis vliegt. Een gezellige afsluiting van de vakantie!

 

Woensdag 17 augustus: Hello darkness, my old friend
We gaan Spitsbergen verlaten. Ook de Antigua ligt weer klaar voor vertrek, vandaag begint een nieuwe reis die helemaal in het teken staat van Sjef van Dongen. Wij beginnen aan onze drie vluchten naar huis. Op de vlucht van Kopenhagen naar Düsseldorf gaat de zon onder en zien we de maan weer voor het eerste in 2,5 week. De vakantie zit er dan echt op.

 

Video
Wie na het lezen van de blog nog interesse heeft in bewegend beeld: zie youtube.

 

Nabeschouwing
Sinds we de reis geboekt hebben, hebben we uitgekeken naar het moment van vertrek. We hebben verschillende oude triplogs gelezen en van Beluga hadden we het boek Spitsbergen van Rolf Stange gekregen om door te nemen. Ook hebben we de Antigua gevolgd op Facebook (best interessant, aangezien hij deze winter verlengd is). Maar niets is te vergelijken met het daadwerkelijk daar zijn. Hoewel dit in verhouding onze duurste reis ooit is, is het zeker dubbel en dwars waard. Spitsbergen is een unieke reisbestemming, zoveel pure natuur! We zijn twee weken weg van de wereld geweest, geen invloed van buitenaf (geen telefoonbereik, geen WIFI, geen andere mensen), het is dus nu weer even acclimatiseren aan de “normale” wereld.

We hopen dat dit blog anderen ook kan helpen met een reis naar deze mooie regio, daarom ook wat tips:

• Qua vluchten: je kunt niet rechtstreeks naar Longyearbyen, je zult altijd via Oslo of Tromso moeten reizen. We hadden vrij korte overstaptijden (tussen 30 en 45 minuten), maar dat is allemaal goed gegaan. Spitsbergen behoort niet tot de Schengen landen dus je hebt een paspoort nodig om ernaartoe te gaan. Dat betekent ook dat wanneer je weer terug komt je in Oslo nogmaals door de security heen moet (dus daar moet je rekening meehouden bij overstaptijden), hoewel dit bij ons relatief snel ging (maar we wel vergeten waren dat we wat te drinken hadden gekocht in Longyearbyen en dat dat nog in de rugzak zat).
• Wij hebben specifiek gekozen voor een zeilschip. Achteraf hebben we daar zeker geen spijt van. We hebben de grotere schepen gezien bij Longyearbyen en Ny-Ålesund en dat is toch echt heel anders. Ik kan me voorstellen dat sommige mensen dat juist fijn vinden maar dat is niets voor ons. Aan boord van de Antigua waren we met 29 passagiers (er kunnen 32 passagiers mee). Dit betekent ook kleine groepen aan land (op de grote boten kunnen 100 – 1000 passagiers mee, dus dat is heel anders). Het andere grote voordeel is dat wij ook uren besteedt hebben aan het “achtervolgen” van walvissen of ijsberen. Op een groot schip kan dat allemaal niet zomaar.
• Geadviseerd wordt om een backpack of reistas mee te nemen. Wij zijn eigenwijs geweest en hadden toch koffers meegenomen. Dat bleek geen probleem te zijn omdat we de koffers onder het stapelbed konden leggen en de spullen die we nodig hadden in de rekken van het kastje dat op de kamer stond. Wanneer de koffers niet hadden gepast was dat wel een probleem geweest want de hut is niet heel erg groot (of je moet de superior hut boeken), je kunt je bijvoorbeeld niet met twee personen tegelijk aankleden (maar daar ontwikkel je al snel een systeem in). Voor de rest is de hut prima om te slapen, veel tijd spendeer je er voor de rest niet (ofja, wij tenminste niet). Voordeel was wel dat we een eigen douche en toilet hadden.
• Wij hadden natuurlijk veel te veel kleren bij ons maar wat we echt nodig hebben gehad zijn
  • Rubberlaarzen. Vantevoren had ik gedacht deze steeds te wisselen bij de landgangen voor mijn wandelschoenen, maar in de praktijk heb ik dat toch niet gedaan. De rubberlaarzen (Arctic variant van Muckboots) liepen comfortabeler dan gedacht (alleen bij klimmen vond ik ze niet zo fijn, omdat ze me net iets te groot waren). Er zijn zoveel verschillende ondergronden waar je op loopt dat een dikke onderkant van de laars wel fijn is. We moesten ook af en toe door een klein riviertje of toendralandschap, dan is zo’n rubberen laars wel zo fijn.
  • Regenbroek. Deze is wel handig voor de zodiacritjes. Antoine deed de regenbroek daarna vaak uit en op de terugweg weer aan. Wanneer ik ze aanhad hield ik ze ook aan bij de wandeling. Dit was soms niet zo handig omdat het een gewone regenbroek van de Hema was en dus niet ademde en van binnen condenseerde (dus tip: koop een fatsoenlijke regenbroek of Gore-Tex 🙂 ). Ik heb ook vaak geen regenbroek aangehad in de zodiac omdat het spatwater meeviel. Alleen op de terugweg is de rand van de zodiac vaak nat van de eerdere vaarten en dan krijg je dus een natte kont. Wandelbroeken zijn vaak wel waterafstotend maar niet waterdicht 🙂
  • Thermo ondergoed. Op het dek naar ijsberen en walvissen kijken in een frisse wind is behoorlijk koud. Ik heb eigenlijk alle dagen thermo ondergoed aangehad en het eigenlijk nooit steenkoud gehad (behalve de keer dat we naar de blauwe vinvis hebben gekeken).
  • Een waterdichte en winddichte jas. Om voorgaande redenen: warm houden. Vooral handig tijdens zodiac cruises wanneer je lange tijd relatief stil moet zitten tussen ijsblokken (daar is het behoorlijk fris).
  • Kleding in laagjes (fleece). We hebben er zelfs een werkwoord van gemaakt op het schip. Elke keer voor een landgang gingen we ons weer “answiebelen” (zoals een ui kleden). Het is wel effectief, want tijdens het wandelen krijg je het vaak warm en dan kun je een laagje uitdoen zonder het gelijk te koud te krijgen.
• Geniet met volle teugen!