Botswana-Namibië

Zuidelijk Afrika 2018

We hebben lang getwijfeld over onze volgende bestemming na een prachtige reis in Australië. We hebben uiteindelijk gekozen voor een voor ons wederom nieuw continent: Afrika. Mede doordat veel vrienden ons dit hebben aangeraden omdat we van natuur en beestjes houden. Maar toen was nog de vraag welk land dan? In eerste instantie hebben we gekeken naar Zuid-Afrika, maar we verwachten dat dit in de zomervakantie erg druk is en daar hadden we niet zoveel trek in. We wilden ook graag zelf rondrijden en het liefst niet in een Malaria gebied. Daarom kwamen we al snel uit op Namibië en hebben we eerst gekeken voor een maand rondreis alleen in Namibië. Tijdens het onderzoeken van die reis kwamen we erachter dat wanneer we veel dieren wilden zien, het misschien toch beter was om Namibië te combineren met Botswana (helaas dus wel onmogelijk om malariagebied te vermijden). Namibië staat namelijk vooral bekend om zijn grootste, wijde landschappen en alleen in wildpark Etosha vind je de grotere dieren. Dus toen zijn we gaan kijken naar de combinatie met Botswana. In eerste instantie met het idee om dit ook zelf te rijden, maar hier zijn we op terug gekomen omdat Botswana toch vooral zandwegen heeft met riviercrossings waar we toch liever niet vast zouden komen te zitten (in ons eentje). Na een tijdje zoeken zijn we op een voor ons ideale combinatie gekomen. In grote lijnen ziet onze reis er als volgt uit:

Op zaterdag 14 juli vliegen we vanuit Amsterdam naar Johannesburg met KLM. Hier worden we opgewacht door een chauffeur en naar ons hotel gebracht dichtbij het vliegveld. De volgende dag worden we hier om half 6 opgehaald en begint onze kampeerreis met Sunway Safaris. Dit is een safari met een groep van maximaal 12 internationale reizigers. Het is dus een kampeerreis waar we de meerderheid van de nachten zullen wild kamperen zonder faciliteiten. Het grootste gedeelte van de reis zal in Botswana zijn (Okavango delta, Moremi, Savuti en Chobe nationaal park) en we zullen eindigen in Zambia bij de Victoria Falls op zaterdag 28 juli. Hierna gaan wij nog een nachtje een hotel in Zimbabwe vanwaaruit we op 29 juli vliegen naar Windhoek. In Windhoek (Namibië) halen we de auto op en zullen we nog 2 weken zelf rondrijden in Namibië en overnachten in lodges. We doen een klein rondje waarbij we onder andere de Kalahari woestijn bezoeken, Sossusvlei, Swakopmund, Twyfelfontein, Etosha en Waterberg. We keren dan op zaterdag 11 augustus weer terug naar Nederland.

De reis is geboekt bij Askja reizen waarbij we goed onze eigen wensen konden aangeven zodat de reis helemaal zo is geworden zoals wij dat wilden.

Route op hoofdlijnen                               In detail

                         

Zaterdag 14 juli

Nadat we gisteren naar Schiphol zijn gereisd gaat het vandaag dan echt beginnen. Maar wij zijn niet de enigen die op vakantie gaan, en zeker niet de enige die met KLM vliegen. Het is heel erg druk voor de bagage afgifte van KLM. Zo druk dat de rij van vertrekhal 1 tot vertrekhal 3 staat. Gelukkig loopt het wel een beetje door en is het verder bij de douane redelijk snel. Toch doen we zo’n anderhalf uur erover tot we aan de gate zijn.

De vlucht verloopt verder prima. We zitten helemaal achteraan in het vliegtuig en hebben een aardige stewardess die helemaal enthousiast is over onze aankomende reis. Onderweg hebben we goed zicht op de grote zandbak die sahara heet. Niet normaal hoe groot die oppervlakte met alleen maar zand is, maar wel mooi om te zien vanuit de lucht.

Rond 21:00 landen we in Johannesburg (er is geen tijdsverschil met Nederland). Ongeveer een dik half uur later staan we buiten met weer een stempel in het paspoort erbij. We worden opgewacht door een chauffeur van Sunway Safaris die ons naar het hotel brengt waar we rond 22:30 aankomen. 

Dag 12345678910111213141516171819202122232425262728
Zondag 15  juli: Kennismaken met de gidsen, groep en kamperen

Het was een korte nacht want om 6:30 worden we verwacht in de lobby van het hotel te zijn. We schrikken een beetje van de hoeveelheid mensen die daar zitten. Het was toch maximaal 12? Het blijkt dat er twee groepen vertrekken voor de Botswana Wildside tour. Zowel de groep die de geaccomodeerde versie doet(met hotels) als de groep die doet kamperen (wij dus). De geaccomodeerde versie zit helemaal vol, maar wij zijn maar met 4 (inclusief wijzelf). Er is nog een ouder Italiaans stel en in Maun zullen er nog 4 anderen bijkomen. We maken kennis met de gidsen Petros en Sku en moeten wat formulieren ondertekenen. Na een briefing over wat de dag gaat inhouden gaan we op weg in een minivan met trailer voor onze spullen. Vandaag (en morgen) is vooral een rijdag, we moeten veel kilometers maken om tot de grens met Botswana te komen. Bij de grens moeten we eerst langs de Zuid Afrikaanse douane om een stempel te krijgen dat we het land uit zijn, vervolgens naar de kant van Botswana om daar een stempel te krijgen dat we in het land zijn. Volgens Petros kan dit proces vrij lang duren, maar gelukkig gaat het bij ons redelijk rap. Alleen wanneer we door willen rijden vindt de politie het nodig om het voertuig nog eens extra te controleren. We stoppen vlak na de grens voor lunch. We helpen Petros met het snijden van de groentes en eten lekker wraps. 

Daarna is het doorrijden naar Khama Rhino Sanctuary waar we zullen overnachten. Sku helpt ons met het opzetten van de tent, dat eigenlijk vrij simpel blijkt te zijn. Daarna is het tijd voor avondeten want om 19:00 worden we opgehaald voor een night game drive in het park. Het is hier al rond 18:30 donker, dus een night drive kan wel zo vroeg.

 

De night drive heeft een beetje een Jurassic park gevoel. Het is erg donker en af en toe hoor je wat geluiden. De gidsen van het park zoeken met schijnwerpers naar dieren. We zien er best veel, maar foto’s maken is erg lastig.  Het is ook behoorlijk koud, maar gelukkig hebben we wat dekens gekregen. Bij de grote waterpool zien we twee witte neushoorns, een moeder en kind. Maar ze lopen snel weg want ze houden niet van het felle licht.

Na de drive hebben we een briefing met een warm drankje om op te warmen en gaan we vroeg slapen.

Dag 12345678910111213141516171819202122232425262728
Maandag 16 juli: de eerste olifanten

We zijn om 5:30 wakker. Om ontbijt te krijgen moeten we eerst de tent opgeruimd hebben en onze spullen klaar hebben liggen. Tijdens het ontbijt zien we veel vogels zoals de blijkbaar altijd op een kampplek aanwezige grey babblers, ook wel camp raiders genoemd omdat ze altijd op zoek zijn naar wat lekkers. Ook zien we een hornbill, ook wel flying banana genoemd.

Na het ontbijt gaan we op weg. We komen langs de lethlhakane mine, de diamantmijn waar de grootste diamant gevonden is. Even verderop ligt de orapa mijn, de grootste diamantmijn ter wereld.

We rijden een stuk langs de Mopipi salt pan. Er loopt veel vee op deze vlakte (koeien en ezels) vanwege het zout.

In de buurt van de salt pan zien we de eerste olifanten! Petros vindt dat we lucky zijn, want normaal zie je ze niet al op deze plek. Mannen die langs de kant van de weg naar agave wortels aan het zoeken waren wezen ons erop.

 

We maken soms een korte stop om naar de wc te gaan, oftewel bushie bushie zoals ze het hier noemen. De eerste les heb ik vandaag wel geleerd, altijd even checken of er geen planten met prikkende naalden staan. We hebben lunch langs de kant van de weg in gezelschap van een koe. Het laatste stuk naar Maun is zeer slecht, Sku noemt het free African massage.

In Maun overnachten we in Audi camp (audi betekent visarend, uitspreken als a-oudie). We maken kennis met de vier nieuwe mensen: twee Fransen en twee Britten. In totaal hebben we dus een groep van 8 mensen. Ideaal, want dan hebben we nog wat plek in de auto voor onze spullen. Na de kennismaking moeten we inkopen doen voor de Delta waar we morgen naartoe gaan. Dit betekent vooral water kopen en pula pinnen.

Het avondeten is in het restaurant van het kamp. We doen een voorstelrondje en gaan weer vroeg slapen.

Dag 12345678910111213141516171819202122232425262728
Dinsdag 17 juli: Voor het eerst in het wild kamperen

Om 7 uur is ontbijt en moeten we alles inpakken. We nemen een kleine tas mee naar de Delta, de rest van de bagage blijft in Audi Camp, want daar komen we donderdag terug. We moeten helaas afscheid nemen van Sku. Hij moet het busje terugbrengen naar Johannesburg en heeft examens komende week. Lister brengt ons richting het poler station. Het eerste stuk is over asfalt, wat best koud is in zo’n open wagen. Al snel wordt het zandweg die we volgen tot het buffelhek (buffalo fence). Dit hek staat door heel Botswana en zorgt ervoor dat het vee minder makkelijk kan mixen met wilde dieren. Het is een vloek en een zegen. Het vermindert namelijk het aantal ziektes bij het vee, maar het heeft ook tot vermindering van de populatie wilde dieren geleid omdat deze niet meer kunnen migreren. Zo is in centraal Botswana de populatie van gnoe met 90% gedaald omdat ze door het hek niet meer naar de Delta konden trekken om water te drinken. Na het buffelhek spotten we onze eerste wilde dieren: buffels, zebra’s, jakhals, steenbok, tsessebe en een dode giraf met een gier erop.

      

We komen ook een groep olifanten tegen. Het alpha vrouwtje voelt zich beetje bedreigd dus doet een schijnaanval op de auto. De gidsen zeggen dat dit niks was want dit was een kleine olifant. Even verderop zien we in de verte een mannetje staan. Die lijkt inderdaad veel groter.

Bij aankomst bij het poler station wordt alles in de mokoro geladen. We maken kennis met onze lokale gidsen. Er gaan 8 mensen mee, waarvan ik helaas niet meer allemaal de naam weet. Kaiza en Mantanta zijn de hoofdgidsen. Wij gaan in de eerste mokoro die gevaren wordt door Kaiza. We varen ongeveer 2 uur door de smalle kanalen van de Delta. Het is erg indrukwekkend: de stilte, het ritselen van het riet, de vele zijkanalen gemaakt door olifanten of nijlpaarden. Ook in de Delta merken ze de klimaatverandering, het regenseizoen is inmiddels verplaatst van september tot begin december.

      

We komen aan bij Chacha eiland, diep in de Delta. Het is onze vakantie binnen de vakantie want wij mogen niks doen. De tent wordt opgezet voor ons en het kamp wordt ingericht. De bushie bushie wordt gegraven en we krijgen uitleg over de gang van zaken. Bij de bushie bushie staat een schop, als de schop weg is, is de bushie bushie in gebruik. Na gebruik een klein laagje zand erop en schop terugplaatsen.

 

We helpen Petros wel met het maken van de lunch. Er lopen bavianen dichtbij het kamp dus we moeten we de tent dichthouden. Het kamp is dichtbij een zogenaamde sausage tree. Deze boom maakt vruchten die op een worst lijken en je moet uitkijken wanneer je eronder staat want de vruchten zijn erg groot en zwaar.

 

Na de lunch is het quiet time, ofwel siesta time. We houden rust in het kamp. Wij lopen een stukje (met gids, want we mogen niet alleen) naar een plek waar je zou kunnen zwemmen in de Delta. Het is veel te koud, maar het ziet er mooi uit.

Om 16:30 doen we een eerste game walk. We moeten in 1 rij achter Kaiza aan en pas praten wanneer we stil staan. We zien een groep olifanten (een breeding herd) aan de overkant lopen. Ineens staan een jong mannetje voor ons. Hij doet een schijnaanval op 2 meter afstand en rent dan weg. We moesten doodstil staan. Jeetje dat was toch wel even schrikken!

  

Daarna lopen we verder. We leren veel feitjes van Mantanta en Kaiza. Zo leren we de voetafdruk van een olifant lezen. De voorpoot is rond omdat daar veel gewicht zit, de achterpoot is ovaal. De tenen geven aan in welke richting de olifant loopt. De hoeveelheid rimpels geeft de leeftijd aan, de oudere olifanten hebben minder rimpels (deze slijten net als de zolen van schoenen).

Ook leren we veel over de poep van dieren. Impala’s poepen bijvoorbeeld altijd op dezelfde plek. Dus je ziet op de plek donker verse poep liggen maar ook valere poep die al jaren oud kan zijn. Dit doen ze om hun territorium aan te geven. De poep van een hyena is wit omdat ze bot eten.

We leren over de maroula boom. Hiervan kan wijn worden gemaakt die binnen een dag klaar is. Ook wordt er een likeur van gemaakt die we volgens Petros later tijdens de reis wel zullen proberen.

Dan gaat de zon onder en is het tijd om terug te keren naar het kamp. Rondlopen in het donker is zeer gevaarlijk. Ook in het kamp is het nu belangrijk altijd met een lamp te schijnen voor je uit je tent gaat. Als je ogen ziet moet je wachten. Dat wordt nog spannend vannacht!

  

Dag 12345678910111213141516171819202122232425262728
Woensdag 18 juli: zonsondergang bij de hippo pool

Vannacht hebben we weinig van dieren gemerkt. Wel waren in de verte nijlpaarden en leeuwen te horen. We staan om 6:00 op en 7:00 is het tijd voor een game walk. We zien een eerste (levende) giraf in de verte en krijge uitleg over de voetafdruk van een nijlpaard: je ziet 4 tenen.

 

Mantanta vertelt ook over de bomen. Zo staan we een tijdje stil bij de nobthorn tree, deze heeft stekels op zijn bast. De bast wordt gegeten door olifanten, dat zie je ook want het stuk waar ze aankomen heeft bijna geen bast over. Ook zien we een zogenaamde raintree. Deze maakt een geluid als regen wanneer het waait omdat de bladeren tegen de zaden komen.

 

We krijgen wat uitleg over poep van de giraf. Aan de vorm kun je zien of het een mannetje of een vrouwtje is. De keutels van een mannetje hebben de vorm van een kogel, terwijl die van het vrouwtje aan beide kanten zijn samengedrukt.

Even verderop vinden we restanten van een olifant die een natuurlijke dood gestorven is. Olifanten hebben 6 sets tanden en wanneer de laatste set versleten is, is het lastiger voor de olifant om genoeg voedsel te vinden. Uiteindelijk zal ie dan sterven, de andere olifanten uit de groep bezoeken de restanten na de dood nog regelmatig.

In de poep van de olifant zien we palmboomnoten. De olifanten eten de vruchten van de palmbomen. Ze krijgen deze door met de boom te schudden. Vervolgens poepen ze dus een gedeelte weer uit, waar weer een nieuwe palmboom uit kan groeien.

Op de wandeling zien we verder nog verschillende vogels, olifanten en gnoes in de verte. En inderdaad zien we in de verte soms een palmboom schudden. Mister Elefante zegt Kaiza dan.

    

In de middag krijgt Antoine mokoroles van Dicks. Het ging hartstikke goed, hij is niet in het water gevallen. Het is wel behoorlijk lastig, en de polers doen het lijken alsof het heel simpel is. Dicks laat nog even zien dat de echte pro’s het doen op de rand van de mokoro zodat ze aantonen dat ze de balans kunnen houden. Er worden ook mokoro races gehouden zegt hij, maar deze worden meestal gewonnen door ouderen met veel ervaring.

 

Om 16:30 is het tijd voor de mokoro sunset safari naar de hippo pool. Dat is een breder stuk water waar meerdere nijlpaarden leven. Onderweg zien we een paar olifanten en een kleine kikker.

   

Ineens zijn de nijlpaarden er. Ze zijn best indrukwekkend zo dichtbij. Het gevaarlijkste dier van Afrika maar ze doen niks zegt Kaiza, als je ze maar met respect behandeld. De nijpaarden kijken ons aan en gaan weer onder om dan ineens weer op een andere plek op te duiken. Het geluid dat ze dan maken is net een walvis. 

  

We gaan kort aan land bij de hippo pool om de zonsondergang te kijken en daarna weer terug naar het kamp voor het donker is.

  

Na het avondeten zingen de polers een aantal traditionele liedjes die gezongen worden als welkom of op een bruiloft. 

Dag 12345678910111213141516171819202122232425262728
Donderdag 19 juli: de delta van boven

Vannacht is er een hyena in het kamp geweest maar wij hebben verder niks gemerkt. We staan weer om 6:00 op en na het ontbijt doen we nog een korte game walk. We zien een stekelvarken voorbij komen, jammer genoeg te snel om een foto te maken want het is best bijzonder deze overdag te zien. Verder zien we nog olifanten, impala’s en giraffen.

  

Af en toe ruikt het alsof er gekookt wordt. Het blijkt witte wilde salie te zien. Deze staat naast het pad waar we lopen. De struik wordt gebruikt als anti-muggen middel en om fuiken te maken waarmee gevist kan worden.

Na de wandeling is het tijd om per mokoro terug te gaan naar het poler station. Onderweg zien we nog een nijlpaard en olifanten.

 

In de auto terug naar Audi camp zien we ook nog wat dieren, maar heb ik verder geen foto’s gemaakt. In het kamp zetten we de tent op en eten we lunch. Daarna naar de stad om inkopen te doen voor de 5 nachten die we nu gaan wild kamperen (=water inkopen). Daarna gaan we met mackair een rondvlucht over de delta en Moremi nationaal park maken met een klein vliegtuigje. Het is werkelijk prachtig zo van boven. Er zijn veel dieren te zien, maar het is lastig daar goede foto’s van te maken omdat het toch wel wat snel gaat.

           

Om 19:00 is het tijd voor avondeten en krijgen we korte uitleg over morgen. We gaan nu dus 5 nachten wild kamperen in een aantal nationale parken, te beginnen met Moremi. We krijgen een supply auto die onze bagage en kampeerspullen zal vervoeren. Wijzelf zitten in de open 4×4 auto en zullen veel game drives gaan maken de komende dagen.

Dag 12345678910111213141516171819202122232425262728
Vrijdag 20 juli: op naar Moremi, home of the elephants

We staan om 6:00 op en pakken alles in (inclusief de tent). Alle bagage gaat in de volgauto die door Lister bestuurd zal worden. Wij maken kennis met Jame, de chauffeur van onze auto. Na het ontbijt begint de rit naar Moremi nationaal park. Onderweg zien we veel zebra, giraffen en impala.

    

We rijden Moremi in via de zuidelijke entreepoort en rijden dan tot de noordelijke poort om vlak daarvoor rechts af te slaan richting onze kampeerplek. We zetten het kamp op en eten onze lunch, terwijl we bezoek krijgen van twee olifanten die rustig langs ons kamp lopen.

 

Na de lunch is het rusttijd en genieten we van de geluiden en natuur om ons heen. Om 16:00 is het dan tijd voor de eerste echte game drive waarbij we veel dieren zien zoals red lechwe (met een kleintje verstopt in het gras), waterbok, nijlpaarden, krokodillen en verschillende vogels (waaronder de mooie bruine slangenarend).

         

Moremi wordt ook wel het thuis van de olifanten genoemd en we zien er inderdaad veel. Het zijn over het algemeen wel vooral mannetjes, alleen of in een klein groepje.

    

Zoals steeds hier in Afrika is de zonsondergang weer schitterend.

 

In de avond horen we ineens wat ritselen wanneer we na het avondeten nog even aan het nakletsen zijn. Het blijken twee honingdassen te zijn die aan het kijken zijn of ze iets kunnen eten.

 

Dag 12345678910111213141516171819202122232425262728
Zaterdag 21 juli: prachtige game drives

De honingdassen hebben tot de ochtend rond het kamp gepatrouilleerd, blijkbaar in gezelschap van een hyena. Maar wij hebben verder goed geslapen en niks gemerkt.

Om 6:00 is het weer tijd met daarna de ochtend game drive door het park. Ook dit keer zien we natuurlijk weer olifanten, maar ook gnoe, tsessebee, waterbok, zebra’s, giraf, nijlpaarden, krokodil, baviaan, pumba (knobbelzwijn) en veel vogels waaronder de mooie Afrikaanse zeearend, de prachtig gekleurde lilac breasted roller en de indrukwekkende zuidelijke hoornraaf.

                

Tijdens de game drive zien we een aantal olifanten van zeer dichtbij. Het is fascinerend om te zien hoe ze eten. Ze draaien de slurf om het gras, trekken het uit en schudden dan het zand eruit voordat ze het in de mond stoppen.

  

Na de gamedrive is het tijd voor lunch en maken Jame en Lister de bush shower klaar. Een zak met water (lekker warm want het komt van het vuur af) met een omheining. We zijn zeer zuinig want er kunnen 6 mensen douchen met 1 zak (de laatste heeft wel wat frisser water). In de middag is het weer tijd voor een game drive, maar niet voordat Petros popcorn voor ons maakt.

Tijdens de gamedrive zien we de ‘normale’ dieren. Jame zoekt naar leeuwen, maar we vinden ze niet. Het meest bijzondere is de zeldzame wattled crane met jong.

    

Dag 12345678910111213141516171819202122232425262728
Zondag 22 juli: savuti, home of te cats

Vannacht hebben we niet echt dieren bij het kamp gehoord. Wel nijlpaarden en leeuwen in de verte. Om 6:00 is het weer opstaan en alles inpakken. We vertrekken uit Moremi via de noordelijke poort. We rijden een stuk door de Kwai concession. Jame en Petros zoeken naar leeuwen/ afrikaanse wilde honden maar vinden niks (de sporen lopen dood).

 

We rijden Chobe nationaal park in via de Mababe poort. We rijden een stuk langs de Mababe depression. We zien veel giraffen op de grote vlakte.

    

Bij aankomst in Savuti vinden we Lister die zichzelf heeft ingegraven in het mulle zand. Hij probeert al twee uur de auto eruit te krijgen. Na wat geduw en getrek kunnen we na ruim een half uur verder naar de kampeerplek. Het is dus een late lunch vandaag.

De middag game drive begint ook een half uurtje later. Vlakbij het kamp spotten we hyena puppies bij hun burcht. Hyena’s gebruiken de oude burchten van aardvarkens en wonen daar met hele families. We zien 4 pups van verschillende leeftijd, sommigen hebben al vlekken, anderen niet.

  

Jame wil ons graag leeuwen laten zien en gaat in een rap tempo naar de andere kant van het gebied, de savuti marsh. De savuti is een rivier afhankelijk van de beweging van de tectonische platen, soms stroomt ie maar op het moment staat de rivier al ruim zes jaar droog. We vinden twee leeuwinnen op de grote vlakte. Ze kleuren prachtig in het licht van de ondergaande zon.

  

Verderop zien we in de verte nog een troep van ongeveer negen leeuwen die een groep gnoe aan het bekijken zijn. Waarschijnlijk dat ze gaan jagen na zonsondergang, hoewel de kans op een ‘kill’ relatief laag zien vanwege de uitgestrektheid van de vlakte.

We zien ook nog wat andere dieren zoals een struisvogel en jakhals.  Maar morgen hebben we meer tijd om het gebied te verkennen. Nu de zon weer onder is moeten we snel terug naar het kamp.

  

Dag 12345678910111213141516171819202122232425262728
Maandag 23 juli: kattendag

Zoals gewoonlijk staan we weer om 6:00 op en na het ontbijt gaan we op gamedrive. Op een gegeven moment zien we een aantal andere auto’s staan. Er zijn drie mannetjesleeuwen te zien. 1 andere mannetje ligt apart met een vrouwtje. De vier mannetjes vormen een coalitie voor extra kracht, maar het mannetje dat apart ligt is de leider. Deze heeft waarschijnlijk het vrouwtje uit een andere troep gehaald om te paren. Paren duurt zo’n drie dagen waarbij de leeuwen elke 20 minuten een paring doen. Wij zien dit twee keer gebeuren.

     

Jame weet van drie troepen leeuwen in Savuti. Deze hebben wij nu allemaal gezien, maar er zijn vaak ook bezoekers uit andere gebieden te vinden. Later zien we nog twee leeuwinnen in het gras liggen. Eentje ervan lijkt zwanger.

  

Verder zien we jakhals, gnoe, giraf en een aantal vogels.

    

Petros heeft zoals gewoonlijk weer een lekkere lunch gemaakt. Daarna hebben we pauze tot de middag drive die we gebruiken om te douchen in de bush shower. Savuti is behoorlijk stoffig, dus het is fijn omdat even af te spoelen.

De middag drive begint weer met een stop bij de burcht van de hyena’s. Dit keer is de moeder aanwezig en zijn de meeste pups buiten. 

    

Daarna rijdt Jame door en zien we een luipaard. Het is een jong mannetje dat oud genoeg is om op eigen benen te staan. Luipaarden leven solitair in tegenstelling tot leeuwen. We kunnen hem goed bekijken voordat ie in het hoge gras verdwijnt.

    

We maken nog een stop bij een paar kleine rotstekeningen die een kudu, olifant en impala moeten voorstellen. Ze zijn gemaakt door de bushmen en waarschijnlijk zo’n 3000 jaar oud. Ze waren bedoeld om bezoekers te laten zien welke dieren ze in het gebied konden verwachten.

We maken nog een stop bij een waterpoel waar een olifant staat te drinken. Een prachtig gezicht bij de ondergaande zon.

Bij terugkomst zijn Petros en Lister bezig met avondeten: kip klaarmaken op de kolen. Of zoals Petros het ook wel noemt: bush tv (het vuur), a tv that can cook. 

Dag 12345678910111213141516171819202122232425262728
Dinsdag 24 juli: een nieuw kanaal voor de bush tv

Vannacht hebben we geen dieren gehoord. Blijkbaar heeft er wel weer een hyena rondgelopen. We pakken de tenten in en nemen afscheid van onze gevederde vrienden op de kampplek.

 

We rijden over mul zand het Chobe park uit en rijden dan een stuk over het asfalt verderop Chobe park weer in. Hier is het heel anders dan in Savuti. Dit stuk grenst aan de Chobe rivier, die vervolgens weer de grens is met Namibië. Aan de overkant zien we dus de Caprivi strook van Namibië. We rijden naar een prachtige plek aan de rivier die onze kampeerplek voor de komende nacht blijkt te zijn. Iedereen heeft het idee in het paradijs terecht gekomen te zijn. We zien een grote kudde zebra’s, waterbok en vele vogels in en aan de rivier bij onze plek. Na het opzetten van de tent besteden we dan ook een aantal uur aan het bekijken van al dit moois (bush tv: daytime program).

     

We krijgen als koffiesnack weer popcorn en daarna is het tijd voor de avond drive langs de rivier. We zien heel veel zebra, giraffen, een buffel, een watermonitor (varaan), een paar olifanten (in de verte), nijlpaarden en een uil (de grootste van Botswana).

                

Bij terugkomst is het kamp mooi verlicht met lampjes. We eten voor de laatste keer avondeten dat door Petros is klaargemaakt. Het is vandaag ook heel luxe en veel. We krijgen een steak en wordt van de grill, een gevulde gem (lijkt op courgette) en zelfs een toetje met amoroula likeur!

 

Bij het nakletsen horen we hyena geluiden dichtbij en zien we ook daadwerkelijk drie hyena voorbij lopen op de oever wanneer we het licht erop richten (helaas geen foto).

Dag 12345678910111213141516171819202122232425262728
Woensdag 25 juli: terug naar de realiteit en de drukte

Blijkbaar zaten er ook twee apen in de bomen bij het kamp. Ze komen bij het ontbijt om wat afval te stelen. De tent inpakken verloopt vrij soepel. Petros heeft weer pannenkoeken gemaakt voor het ontbijt. Daarna rijden we naar de uitgang van het park. Onderweg zien we nog een grote kudde van wel 600 buffels en een klein groepje olifanten.

       

Daarna rijden we door maar Kasane, waar het even omschakelen is. Het is hier opeens heel erg druk. We stoppen even bij het winkelcentrum om inkopen te doen en te pinnen. Ons kamp is bij een grote lodge waar veel andere grote overlander trucks staan. Het is dus echt even wennen.

We gaan om 15:00 naar de bootcruise over de Chobe rivier. We zijn zeker niet niet de enigen, er vertrekken tientallen boten, sommige klein, andere heel erg groot. Wij hebben een boot voor onze groep alleen, maar toch voelt het druk op het water. We zien veel vogels, grote kuddes olifanten met kleintjes en veel nijlpaarden op de wal.

                  

Het avondeten is bij het restaurant van de lodge. Daarna is het weer vroeg slapen want morgen vertrekken we vroeg naar Zambia.

Dag 12345678910111213141516171819202122232425262728
Donderdag 26 juli: Victoria Falls, indrukwekkender dan gedacht

We proberen vanochtend zo snel mogelijk te vertrekken want we moeten de grens over en dat kan vier uur duren (met name door controle van de voertuigen). Om 8:10 zijn we bij de grens. Stempel om Botswana uit te komen, daarna veer naar de overkant van de Zambezi rivier en daarna visum kopen om Zambia in te komen. Wij hebben een Kaza visum gekocht, waarmee we ook een dag op en neer naar Zimbabwe kunnen. Daarna is het wachten tot de auto’s door mogen. Dit gaat zeer snel, dat zelfs de gidsen verbaasd zijn, om 10 uur kunnen we verder. Het is nog zo’n 2 uur rijden naar Livingstone over een relatief saaie weg. Onderweg zien we wel veel fietsers die helemaal volgepakt zijn. Soms zie je de fietser amper zitten.

We hebben een kampeerplek bij de Waterfront Lodge. We hebben lunch in het restaurant en krijgen uitleg over activiteiten die we morgen op onze vrije dag kunnen doen. Er zit niets interessants tussen dus wij besluiten morgen met Petros naar Zimbabwe te gaan.

Om 15:30 vertrekken we naar Victoria Falls. We dachten dat  Petros overdreef met nat worden, maar de spray van de waterval is behoorlijk! Toch zien we veel van de erg indrukwekkende muur van water. In Zambia wordt het het ook wel mosi-oa-tunya. (de rook die dondert) genoemd.

       

Op de kampeerplek is een apenprobleem, je moet de tenten echt goed dichthouden. Op de prullenbakken zie je ook regelmatig apen zitten. Wanneer ik ze probeer weg te jagen laat eentje zijn tanden zien. Petros zegt dat het komt omdat ik een vrouw ben, ze weten wanneer iemand te bang/zwak is om ze te verjagen. Leuk is dat.

Dag 12345678910111213141516171819202122232425262728
Vrijdag 27 juli: de andere kant van de watervallen

Omdat sommige van de groep gaan white water raften is het ontbijt op de gebruikelijke tijd. Wij gaan daarna om 8:30 (iets later zodat het wat warmer is wanneer we weer nat worden) met Petros en de twee Fransen de grens over. Met het Kaza visum gaat dit makkelijk, we moeten alleen een formuliertje invullen aan de kant van Zimbabwe. Antoine komt daar een chagrijnige beambte tegen en moet het opnieuw (of eigenlijk volledig, hij was wat vergeten) invullen. De afstand tussen Zambia en Zimbabwe is nog best groot. We moeten de brug oversteken, vanwaar je ook al een mooi uitzicht hebt op de watervallen en de boiling pot ziet.

De Zimbabwaanse kant van de watervallen is even nat als de Zambiaanse kant. Door de spray zie je vaak niet veel, maar als de spray even wegtrekt is er een mooi uitzicht op de watervallen. Helaas zijn de omstandigheden te vochtig om veel foto’s te maken.

 

We zien wel Devils cataract, de laagste waterval die een beetje los staan van de rest. We zien ook mensen in angels pool, aan de rand van de watervallen. Het ziet heel eng uit!

Na het bezoek ruilt Antoine onze regenjassen om voor een klein beeldje van een olifant. Daarna lopen we naar het lookout cafe waar we lunch eten. Dit cafe heeft een geweldig uitzicht over een paar gorges en je kunt er ook ziplinen en een gorge swing doen, maar dat slaan we over.

Na de lunch lopen we naar het dorp en bezoeken we de curio market. We worden continu aangesproken om te komen kijken, ik ga op negeerstand maar Antoine vindt het leuk om met de mensen te gaan praten en vervolgens toch niks te kopen. Daarna rijden we met een taxi naar ‘the big tree’, een grote baobab van minimaal 1500 jaar oud.

Daarna gaan we weer de grens over, samen met een grote groep bavianen die spullen uit de wachtende vrachtwagens proberen te halen. Het was heel lief van Petros dat hij dit vandaag met ons wilde doen, want voor hem was dit ook een vrije dag. Maar hij zegt dat hij als Zimbabwaan graag zijn land wilt laten zien en dat heeft ie ook gedaan.

In de avond is het de laatste keer eten met de groep. De gidsen geven een dankwoord. Ze vonden ons een fijne groep, we hebben geen problemen gehad waardoor het voor hen ook als vakantie voelde. Petros zegt een mooi gezegde uit Zimbabwe: when you smile, Africa smiles back at you. En dat heeft het zeker gedaan de afgelopen weken!

Vanavond is er een maansverduistering. Veel mensen zijn ervoor naar de watervallen gegaan, maar wij kijken vanuit de lodge en proberen foto’s te maken.

Dag 12345678910111213141516171819202122232425262728
Zaterdag 29 juli: afscheid is nooit leuk

Vandaag mogen we uitslapen, het ontbijt is pas om 8:00. We nemen afscheid van de groep en maken nog enkele groepsfoto’s. 

Om 9:30 nemen we de gratis shuttle van de lodge naar de grens. Daar laten we een stempel zetten dat we Zambia weer uit zijn en achter de poort staat onze taxichauffeur al op ons te wachten. Petros heeft dit voor ons geregeld, hij brengt ons naar het hotel voor 10 dollar en morgen naar vliegveld voor 20 dollar. Petros had hem vanochtend nog extra gebeld zodat hij zeker was dat de taxi er was. Een geweldige gids dus! Aan de Zimbabwaanse kant krijgen we weer een stempel en een nieuw visum. Daarna naar ons hotel waar we wachten tot de kamer klaar is, maar voor de rest niet veel gedaan hebben.

Dag 12345678910111213141516171819202122232425262728
Zondag 30 juli: op naar het laatste land van ons zuidelijk Afrika avontuur

Ook vandaag doen we niet veel. We gaan lunchen bij three monkeys, de obers herkennen ons aangezien we hier gisteren ook gegeten hebben. Het is dan ook erg goed eten. Wanneer we weg gaan krijgen we een button van het restaurant, heel lief!

Na de lunch wachten we op de taxi naar het vliegveld. Het vliegveld is onlangs vergroot, maar wij zijn de enige internationaal vertrekkende vlucht, dus de grote hal lijkt erg leeg.

Ons vliegtuig heeft maar ongeveer 20 passagiers, maar het komt een half uur te laat aan. Daardoor komen we ook later in Windhoek aan. De anderhalf uur durende vlucht was verder wel goed. We kregen zelfs eten in een leuke kofferverpakking.

Eerst weer door de douane, weer een formuliertje, weer een stempel. En daarna auto afhalen. We krijgen een Renault Duster, we hadden een tweede reserveband besteld maar de man lijkt die ons niet echt te willen geven (hadden nog niet betaald), Antoine denkt dat ze gewoon geen band op voorraad hebben. Dan proberen we het maar met 1 reserveband. 

We rijden in het donker naar de lodge voor 1 nacht, waar we rond 20:30 aankomen. De mensen van de lodge dachten al dat we niet meer zouden komen (wij dachten dat het was doorgegeven dat we laat waren). We gaan gelijk door naar het eten, maar hebben niet veel honger en eten alleen de soep en salade van het menu. Daarna gaan we naar de kamer, een grote bungalow en gaan we slapen.

Dag 12345678910111213141516171819202122232425262728
Maandag 30 juli: naar de kalahari

In de ochtend zien we dat de bungalow een mooi uitzicht heeft over de vlakte die hoort bij de 1700 hectare grond van deze lodge. We ontbijten met uitzicht op het vogelcafe (vooral musachtigen).

  

 

Daarna maken we een korte wandeling over het terrein waarbij we in de verte een paar dieren zoals struisvogel en gnoe zien.

      

Om 11 uur vertrekken we voor de rit naar onze volgende lodge. We doen een korte winkelstop bij Rehoboth en komen rond 14:30 aan bij de Kalahari Red Dunes Lodge. We worden ontvangen met chocomel en naar onze kamer gebracht. Ofja kamer, zeg maar klein huis, het is echt heel erg groot met twee zitjes om naar die dieren op de vlakte te kijken. Op het moment staan daar gnoe en elanden (nee, niet de eland uit Canada, hier is het de grootste antilopesoort).

   

Na een tijdje gerelaxed te hebben op onze veranda gaan we naar het hoofdgebouw om de zonsondergang te bekijken. Hier loopt ook een tam stokstaartje rond genaamd Timon.

  

Tijdens het eten (een vijf gangen menu….) maken we kennis met Dawid. Hij is morgen onze gids tijdens de wandeling die we gaan maken.

Dag 12345678910111213141516171819202122232425262728
Dinsdag 31 juli: Trans Kalahari Walk

De Kalahari Red Dunes Lodge (waar we gisteravond verbleven) heeft in zijn activiteitenpakket de trans Kalahari Walk zitten, die we dus vandaag (en morgen) gaan doen. De wandeling vindt plaats in het gebied van de lodge, en het gebied is zo’n 4000 hectare, dus plaats genoeg. Het bevindt zich dus in de Kalahari, een halfwoestijn (semi-desert) zoals Dawid uitlegt, er valt teveel regen om het een woestijn te noemen. We vertrekken rond zonsopgang van de lodge en bekijken de zonsopkomst vanaf een duin.

Daarna lopen we verder, het is zo’n 5 km naar onze ontbijtplek. Onderweg zien we de enorm grote nesten van de sociable weaver. Hele families wonen in zo’n nest en het kan jaren duren voordat het zo groot is. Soms is het nest te groot/zwaar voor de boom en breekt een tak af. De hele familie gaat dan op zoek naar een nieuw huis (soms trekken ze bij andere families in) omdat ze anders te kwetsbaar zijn voor roofdieren.

 

Naast de grote nesten zien we ook kleinere nesten, deze zijn van de white eyebrow sparrow weaver. Deze maakt een nest met 2 ingangen, de tweede ingang is voor de zon die zo moet meehelpen de eieren te incuberen omdat het vrouwtje niet op het nest blijft zitten (bij de sociable weaver doet het vrouwtje dat wel en voert haar familie haar).

Ook is er af en toe iets op de boom dat op een cocon lijkt. Dat blijkt ook zo te zijn. Dawid legt uit dat het de cocon van de Afrikaanse Monarch vlinder is.

We ontbijten op een duin. We hebben vanuit de lodge een zak meegekregen die enorm goed gevuld blijkt te zijn!

 

Daarna gaan we door, we moeten zo’n 9 km lopen tot de lunchplek. Hoewel het landschap een beetje hetzelfde blijft, zijn er toch soms wat verschillen qua vegetatie.

We zien ook een aantal dieren, maar de meesten vluchten weg voordat we er een foto van kunnen maken. Gnoe en springbok willen wel even poseren.

 

Het valt ons op dat er vaak een draad rond bomen staat. Dawid legt uit dat dit is voor bescherming tegen het stekelvarken. Hij laats ons twee identieke bomen zien qua leeftijd. Om 1 staat een draad, om de ander niet. De boom met draad bloeit goed, de ander is zo goed als dood.

We zien ook af en toen wat dingen op de grond liggen die op stukken van een kabel lijken. Het blijken de exoskeletten van de duizendpoot te zijn. Het ziet er af en toe echt raar uit.

De lunch is weer op een duin met mooi uitzicht! We krijgen gerookte kudu en salade, wat erg lekker was.

Na de lunch is het nog zo’n 4 km lopen naar de overnachtingsplek in de duinen. Het begint nu ook aardig warm te worden dus we zijn blij dat het niet meer zo ver lopen is. Onderweg zien we vaak een vogeltje bij een mierenhopen zitten. Dawid legt uit dat dit de ant eating chat is, zoals de naam al zegt eet de vogel mieren. Vaak zit hij bij een gat dat waarschijnlijk in de nacht gegraven is door het aardvarken (want die zoekt in de nacht naar mieren/termieten).

Heel af en toe zien we een geel bloemetje. Het heet de Devil’s Claw en kan veel groter worden dan het nu is. Van deze bloem wordt een likeur gemaakt, “the spirit of Namibia”.

Onze overnachtingsplek is een kamp in de duinen. We zijn de enigen (er kunnen maximaal 4 personen mee met de wandeling). Er komt zelfs speciaal een kok voor ons om ons avondeten te maken. Het voel eigenlijk een beetje ongemakkelijk maar toch genieten we van het moment. Er is zelfs nog een zwembad, maar het water is vrij koud. We hebben uitzicht op een waterhole, maar er is alleen een gnoe die even wat komt eten.

 

De zonsondergang is weer zeer mooi (zoals steeds hier…) en daarna genieten we van de braai en de rest van het eten dat Ruben, de kok, voor ons (en Dawid) maakt.

 

Dag 12345678910111213141516171819202122232425262728
Woensdag 1 augustus: nog meer zand
Omdat we nog een lang stuk moeten rijden naar Sesriem en eerst nog moeten teruglopen naar de lodge ontbijten we rond 7 uur. Daarna lopen we in ongeveer 7 kilometer terug naar de lodge. Het landschap is veel kaler en er liggen meer stenen dan gisteren. We zitten in de buurt van Kalkrand (zo heet ook een plaats niet ver van de lodge), vanwege de vele kalkstenen.

We zien een donkere springbok. Dawid legt uit dat dit komt door een mutatie waardoor het dier teveel melatonine heeft. Het levert het dier verder geen problemen op, alleen zal het iets minder lang leven in vergelijking met andere springbokken omdat het door de melatonine minder vitamine D kan opnemen.

Rond 9 uur zijn we bij de lodge, waar we nog even wachten op onze spullen. We rijden via Mariental en Maltahöhe richting Sesriem. Vanaf Maltahöhe begint de gravelweg, die op zich nog wel prima te doen is. Af en toe wat corrugations, maar die kennen we nog van Australie. We passeren de mooie Tsariss Pass en wanneer we bijna bij Sesriem zijn beginnen de duinen (of in ieder geval de heuvels met meer zand) in zicht te komen.

Eigenlijk hadden we overnachting bij een andere lodge, maar deze bleek nog niet af te zijn dus hebben we een gratis upgrade gekregen naar de Sossusvlei Lodge die vlak naast de ingang van het Namib Naukluft Park ligt. Dat is dus handig voor morgenochtend! De lodge zelf is vrij groot en heeft een enorm buffet waar je kunt kiezen uit allerlei “game” meat.

 

Dag 12345678910111213141516171819202122232425262728
Donderdag 2 augustus: de iconische Namibië foto proberen te maken zonder mensen erop

We staan vroeg op en staan rond 7 uur al bij de poort om het park in te mogen. Helaas gaan de poorten pas open na zonsopkomst en dat is om kwart voor 8. Maar we zijn lang niet de enige in de rij (we zijn al auto nummer 5). Gelukkig kunnen we zodra de poort open gaat eerst doorrijden naar de bezienswaardigheden. Vroeger moest je eerst een permit kopen, wat best wel wat tijd kost en juist zo na zonsopkomst zijn de duinen op hun mooist qua kleuren. Eenmaal het park binnen wil nog niet zeggen dat je gelijk er bent. Eerst is het nog zo’n 65 km rijden (wel of een asfalt weg). Na een aantal kilometers komen de duinen in zicht. Onder het rijden probeer ik een paar foto’s te maken van de rode duinen, met  1 kant in de zon en de andere kant nog in de schaduw.

We rijden helemaal door tot het einde en nemen dan de shuttle bus richting Deadvlei. Het laatste stuk is erg zanderig en de Duster is geen echte 4×4 dus we willen niet vast komen te zitten. Bij het uitstappunt gaan Antoine en ik een andere richting op: ik ga onderlangs naar Deadvlei, hij bovenlangs een stuk over Big Daddy met 325 meter de hoogste duin in dit gebied.

Het is goed te zien dat dit de toeristische attractie van Namibië is, overal in het zand staan al voetsporen. Het is nog een stukje lopen naar Deadvlei, maar eenmaal daar is het ook erg mooi om te zien. Deadvlei (dode vallei) is eigenlijk een kleivlakte die gevormd is toen een rivier overstroomde. Er zijn toen poelen blijven staan waar bomen (met name acacia’s) in konden groeien. Maar door klimaatverandering is de vallei drooggevallen en de bomen uiteindelijk zwartgeblakerd door de zon. Het is best moeilijk te geloven dat die bomen waarschijnlijk 900 jaar oud zijn. De witte kleivlakte, de zwarte boom en het rode zand van de duinen vormen in ieder geval een mooi plaatje. Alleen is het lastig om het plaatje te krijgen zonder andere mensen erop. Zo druk hebben we het hier nog niet eerder meegemaakt (en dan zijn wij nog relatief vroeg aanwezig).

Ook al is het niet meer het perfecte licht op de terugweg, de duinen blijven mooi om te fotograveren!

Op de terugweg hebben we nog een korte stop gemaakt bij Sesriem Canyon, die gevormd is door het water uit de Tsauchab rivier. De naam Sesriem is gegeven door Afrikaner Boeren die hier met hun ossen kwamen om water te putten. Als er water in de canyon stond, gebruikten ze daarvoor emmers waarvoor een lang touw nodig was. Als alternatief voor touw werden meestal de leidsels (riemen) van het ossentuig gebruikt waarvan er zes nodig waren om de emmer in de canyon te krijgen.

Daarna zijn we nog even teruggereden naar Elim Dune, deze duin is wat meer begroeid. We zagen daar onder andere een aantal fog-basking beetles lopen. Deze kevers krijgen hun vocht door mist die de meeste ochtenden en avonden in de duinen komt. De kevers gaan dan naar de top van de duin, doen een soort handstand (kont omhoog) en de mist condenseert dan op hun rug en drupt richting de mond.

Dag 12345678910111213141516171819202122232425262728
Vrijdag 3 augustus: pech onderweg

We vertrekken rond 8 uur bij de lodge. Vandaag is het ongeveer 300 km naar Swakopmund, maar het is alleen maar gravelweg. Het eerste stuk is richting Solitaire en de weg is behoorlijk slecht. Er zijn veel corrugations en veel stenen op de weg en dat levert on de eerste platte band van de vakantie op (hopelijk blijft het daarbij). Tijdens het wisselen merken we wel een verschil met Australië vorig jaar: niemand stopt om te vragen of er hulp nodig is, ze rijden allemaal volle vaart langs waardoor je eigenlijk wat stof staat te happen. Alleen toen net alles klaar was stopte er 1 auto, maar er waren er zeker 20 voorbij gekomen in de tussentijd (het is een druk stuk weg). Na het verwisselen moeten we nog ruim 200 kilometer door zonder reserveband. Het landschap is weliswaar prachtig, maar toch is het spannend.

Gelukkig houden de banden het en bereiken we Swakopmund. Daar gaan we naar de lokale vestiging van Bidvest, vullen een formuliertje in en rijden om de hoek naar Dunlop waar ze de band vervangen en de auto gelijk ook uitlijnen omdat hij wat vibraties heeft bij een snelheid boven 100 km/uur.

Daarna zijn we naar Walvisbaai gegaan en hebben daar de flamingo’s bekeken die in de lagoon aanwezig waren. Ook hebben we bij de haven avond gegeten.

Dag 12345678910111213141516171819202122232425262728
Zaterdag 4 augustus: 50 tinten bruin

Vandaag hebben we een dagexcursie met Georg Erb van Swakoptourcompany. Georg heeft fotografie gestudeerd en heeft met zijn vrouw een galerij in Swakopmund. Via een forum heb ik gevonden dat hij ook tours geeft in de riviercanyons en duinen rondom Swakopmund. De tour is heel kleinschalig (wij waren maar met zijn tweeën) en dat trok ons enorm aan. Georg komt ons rond half 9 halen bij de B&B waar we in Swakopmund verblijven samen met zijn Landrover Defender (waar Antoine heel blij van wordt), die bijna 600.000 km op de teller heeft staan. Georg is een bron van informatie over Swakopmund en we krijgen dan ook veel informatie over het ontstaan van de stad (en ik hoop dat ik het allemaal een beetje goed onthouden heb). De stad is ontstaan om Walvisbaai in handen was van de Engelsen en de Duitsers ook graag een haven wilde hebben. Echter heeft Swakopmund al zeker in 100 jaar geen schip meer gezien. We rijden de stad uit richting de rivier canyons en zien prachtige, ruige landschappen. Georg noemt dit de mannelijke kant van de dag, wanneer we de duinen in gaan zijn het zachte vormen en is het de vrouwelijke kant. Er is hier in ieder geval enorm veel geologie te vinden. Zo zijn er scheuren te zien in de aardkorst die zijn ontstaan toen er miljoenen jaren geleden een enorme asteroid inslag was. Dit is te zien in de vorm van zwarte lijnen (lava) in het landschap. Wanneer je het weet valt pas op hoeveel het er zijn. Sommige stenen die op deze lijnen liggen zijn glad. Dit komt niet door de wind maar komt door olifanten die hier vroeger migreerden. De mannetjes gebruikten de stenen als “rubbing stone” om de route te markeren.

 

We zien ook zwarte gekko’s op de stenen en tussen de speleten zijn hun eieren te zien. Net ver genoeg weg zodat de roofdieren (vogels) er niet aan komen.

Het landschap dat we in de ochtend zien is gevormd door water (de duinen zijn juist gevormd door wind). In Swakopmund valt zeer weinig regen, het is dan ook geklassificeerd als een woestijn. Maar toch komt er bijna elke ochtend en avond mist binnendrijven (103% luchtvochtigheid) en zijn de planten die hier leven daarop aangepast. Zo zijn er planten die een nachtmetabolisme hebben. Dit houdt wel in dat de planten vrij klein blijven, maar wel honderden jaren oud kunnen zijn.

We rijden door de droge rivierbedding van de Khan rivier en zien onder andere de Welwitschia plant. Deze is erg populair in Namibië omdat de plant zich aangepast zou hebben aan het woestijnklimaat. Georg is het daar niet helemaal mee eens, de plant is eerder “wasteful” als je kijkt naar de hoeveelheid bladgroen en de hoeveelheid zaadkegels die de plant maakt. Dat kost allemaal heel veel water. Toch is het best een bijzondere plant, het lijkt net een alg die in de oceaan hoort maar het is verre familie van de naaldbomen.

We eten lunch onder een mooie dubbele boog in het rotslandschap. Er zijn een paar kleine lizards die je amper ziet omdat ze dezelfde kleur hebben als de achtergrond. Veel andere dieren zien we vandaag niet, alleen een eenzame kudu en een Rüppell’s korhaan. We zien wel sporen van zebra, die met hun hoeven hebben gegraven naar water. De vraag is of ze er wat aan hebben want het water is erg zout.

 

Na de lunch rijden we verder in de rivier canyons. Deze hebben een V-vorm maar na lange droogte komt er een laag zand op. De planten die er staan hebben wortels tot het water, dit kan dus erg diep zijn. Op sommige plekken staat een Mexicaanse invasieve struik. Deze komt uit de tijd dat de Duitse soldaten paarden uit Texas hadden gehaald vanwege de oorlog met de Herero (inheemse bevolking). In de poep van de paarden zaten de zaden van de struik en nu zijn er dus een paar van deze struiken te vinden in de canyon (weet de naam niet meer).

 

We rijden terug naar het ossenwagenplateau zoals Georg het noemt, hier reden vroeger de ossenwagens over. De zichtbaarheid is meer dan 200 km omdat we in verte Brandberg en Spitzkoppe zien liggen.

In de middag gaan we richting de duinen  omdat dat het licht het mooiste is. De duinen zijn gevormd door de wind en het zand is afkomsting van de Drakensbergen in Zuid-Afrika. Heel veel jaren cycli van het zand dat in de oceaan komt en uiteindelijk de lichtste deeltjes die het water uitkomen en de duinen vormen. Zwarte gedeeltes in de duinen bevatten veel ijzer, je kunt dus in de duinen je kompas niet gebruiken. De wind bepaalt de vorm van de duin en het kan goed zijn dat een duin in een jaar tijd 10-20 meter verplaatst (korrel voor korrel) doordat de wind lange tijd uit 1 richting komt. Het licht is inderdaad prachtig en af en toe lijkt het landschap wel surrealistisch. Ik kan begrijpen dat Georg hier graag komt om foto’s te maken. Het was in ieder geval een heel indrukwekkende tour!

In de avond eten we bij “The Tug” een restaurant met uitzicht op de pier (en de ondergaande zon).

Dag 12345678910111213141516171819202122232425262728
Zondag 5 augustus: rijdagje

Vandaag staat de rit van Swakopmund naar Twyfelfontein op de planning. Weer de hele dag gravelroad, maar we hebben een nieuwe reserveband dus we kunnen er tegen aan! Het eerste stuk is over een zoutweg (salt road), de weg is eigenlijk goed te doen dus we kunnen ook weer van de uitzichten genieten. We zien Brandberg duidelijk liggen, de hoogste top is met 2.573 meter de hoogste berg van Namibië.

In de middag komen we aan bij de mooi gelegen lodge. We hebben voor morgenvroeg een game drive gereserveerd en voor de rest gewoon een middag relaxed en beestjes (vooral vogels en een troep bavianen) rondom de lodge bekeken!

Dag 12345678910111213141516171819202122232425262728
Maandag 6 augustus: het wordt weer tijd voor olifanten

Na het ontbijt vertrekken we met gids Carlos vanuit de lodge. We zijn de enigen in de auto maar Carlos lijkt zelf een handeltje te hebben want er zijn drie auto’s die ons volgens.

Deze drive staat vooral in het teken van de “desert-adapted elephants” oftewel woestijnolifanten. Daarvan leven in dit gebied enkele groepen. Carlos verzekert ons dat hij wel weet waar ze zitten maar we rijden een heel stuk en vinden wel sporen en uitwerpselen maar geen olifanten. Dan rijden een stuk een droge rivierbedding in en daar vinden we een mannetje die staat te eten. Woestijnolifanten zijn aangepast aan het droge en warme klimaat. Ze zijn iets kleiner en kunnen langer zonder water. Normale olifanten drinken zo’n 150-200 liter per dag, een woestijnolifant heeft genoeg aan 25-50 liter per dag en kan ook een paar dagen zonder water.

Carlos is nog niet tevreden want hij weet dat er een groep van 22 olifanten is met een paar kleintjes. We gaan dus nog verder op zoek. We vinden weer sporen en verse uitwerpselen en een stukje verderop zien we een gedeelte van de groep staan. We hebben de olifanten een tijdje gekeken en zijn toen terug naar de lodge gegaan.

Rondom de lodge waren ook weer een aantal dieren te zien.

 

In de middag hebben we Twyfelfontein bezocht (de naam komt van een bron waarvan met niet zeker was of die genoeg water zou geven). De bron is er nog steeds maar er komt inderdaad niet veel water meer uit.

Twyfelfontein is vooral bekend om zijn rotstekeningen. Er zijn ook engravings (gravures) maar die zijn niet openbaar voor het publiek. De tekeningen komen waarschijnlijk van de San-bevolking en sommigen zijn duizenden jaren oud. Met een gids lopen we langs een aantal tekeningen. Op de meeste zijn dieren met hun pootafdrukken te zien om duidelijk te maken aan bezoekers welke dieren in dit gebied voorkwamen. Ook zijn er geometrische figuren te zien, waarschijnlijk verwijzen deze naar plekken van waterholes. De Lion Man is de bekendste tekening, dit is een leeuw met 5 tenen ipv 4. Dit wijst er dat het waarschijnlijk een sjamaan is die de vorm van een leeuw heeft aangenomen, waarbij je nog een stukje van de man blijft zien (de arm met 5 vingers aan de staart). Een leeuw staat voor kracht en genezing. De tekeningen zijn indrukwekkend maar zijn toch nog omgeven door een hoop mysterie omdat eigenlijk niet helemaal duidelijk is wie ze heeft gemaakt en waarom. Ze kunnen gemaakt zijn door de sjamaan, die verantwoordelijk is voor de verbinding tussen hemel en aarde maar het kan evengoed zijn dat de rotsen oefenterrein waren kinderen, of misschien als een cultureel centrum waar mensen voor hun plezier schilderden en etsten.

Daarna rijden we door naar de dichtbij gelegen Organ Pipes, dit is een kloof waar de stenen gevormd zijn in honderden rechtopstaande kolommen van doloriet, een beetje vergelijkbaar met de basaltblokken die we gezien hebben IJsland en Ierland.

Even verderop ligt de Burnt Mountain, maar ik denk dat we deze op een fout tijdstip van de dag bezoeken want veel bijzonders is er niet aan te zien.

Dag 12345678910111213141516171819202122232425262728
Dinsdag 7 augustus: een nieuwsgierige giraf

We vertrekken vroeg vanuit Twyfelfontein omdat we graag in de middag alvast Etosha willen bezoeken.

We rijden langs een aantal Petrified Forrest, maar er is er maar 1 dat een echt nationaal park is en daar stoppen we. Met gids Ignoldus lopen we door het park. Hij legt uit dat versteende bomen hier waarschijnlijk zo’n 260 miljoen jaar oud zijn. De bomen zien er wel nog gewoon uit als bomen, alleen klinken sommige als een kerkbel. Dan zit er heel veel ijzer in. De bomen zijn waarschijnlijk met een vloed vanuit het noorden naar hier gekomen, het zijn namelijk naaldbomen en deze kwamen alleen voor in Midden-Afrika.

Rondom de bomen groeit ook de welwitschia. Ignoldus wijs ons eentje aan die heel klein lijkt, maar toch al 15 jaar oud. Dit is toch nog relatief jong voor een plant die meer dan 1000 jaar kan worden.

We rijden door naar de nieuwe lodge die vlak buiten de Anderson Gate van Etosha ligt. In de middag rijden we naar het park, kopen een permit voor 3 dagen en rijden naar de waterpoel Okandeka. Dit was een tip van Petros en die loont zich. Onderweg zien we al veel dieren zoals zebra, giraf en springbok.

Bij de poel vinden we gnoe, oryx, struisvogel, springbok, giraf en leeuwinnen met twee welpjes! De giraf is erg nieuwsgierig en komt steeds dichterbij de leeuwinnen. Op een gegeven moment is hij zo dichtbij dat twee leeuwinnen opstaan en achter de giraf beginnen te rennen. Het is waarschijnlijk een schijnaanval want een giraf kan een leeuwin best verwonen met een krachtige trap, maar toch zag het er wel even indrukwekkend uit. De giraf is niet onder de indruk en loopt weer terug, maar na nog een keer achterna gezeten te worden vind hij het toch wel goed en blijft hij wat verder weg.

We rijden nog naar een andere waterpoel maar hier is niks te zien. Dan maar weer terug naar de uitgang want je moet voor zonsondergang het park uit.

Dag 12345678910111213141516171819202122232425262728
Woensdag 8 augustus: de hele dag game drive

We vertrekken vroeg uit de lodge om optimaal te profiteren van een dag in Etosha. Bij de poort staat een relatief lange rij van mensen die allemaal nog een formulier moeten invullen voor de permit. Antoine is slim en rijdt er langs af, laat onze permit zien en we mogen door! We rijden vandaag een route langs verschillende waterpoelen met de hoop weer iets moois te zien natuurlijk. Onderweg naar de eerste plek zien we al een aantal dieren langs de weg.

De eerste waterhole waar we stoppen is gemsbokvlakte. Hier staat een grote verzameling zebra’s. Van zebra is zeker geen gebrek in Etosha, het is zijn vaak enorm grote kudde’s. Ook bij deze waterhole staan een groot aantal. Ze kibbelen onderling wanneer niet iedereen tegelijk bij het water kan. Soms wordt er dan een flinke trap uitgedeeld. Naast de zebra zijn er ook nog oryx.

Daarna rijden we door naar Olifantsbad, dat zijn naam er eer aan doet. Er zijn olifanten te vinden, alleen zijn ze niet in bad, ze drinken alleen maar. De olifanten staan bij 1 poel, de rest van de dieren (onder andere hartenbeesten) staan bij de andere poel. Het is wel grappig om te zien dat ze blijkbaar respect hebben voor de grote olifanten. De twee kleine olifanten die bij de groep zijn, zijn erg speels. Ze lopen soms op een springbok af en vinden het volgens mij jammer dat de springbok dan schrikt en wegrent. Heel leuk om te zien.

Een stukje verderop is de waterhole rietfontein, hier zijn weer zebra te zien. Ook al zien we er zoveel, het blijven fotogenieke dieren!

 

We rijden door en ineens zien we een aantal auto’s stilstaan. Daar moet iets te zien zijn maar in eerste instantie zien we niet wat. Dan zien we iets bewegen in de verte en het blijken 2 jachtluipaarden (cheetah) te zijn! Wow, dat hadden we niet verwacht die nog te zien. Ze zijn ver weg, maar ik probeer er foto’s van te maken.

Onder de indruk van de katten rijden we door naar de Lookout. Hier rij je een stuk de Etosha pan op en wat je ziet is eigenlijk niks. Maar daar gaat het ook om, de enorm grote vlakte van de zoutpan.

Daarna rijden we door naar springbokfontein. Hier zijn geen springbokken maar een groep mannetjes olifanten te zien. Die waarschijnlijk net gerold hebben in het water en zich daarna bedekt hebben met zand. Ze zien er witter uit dan normaal en zijn ook enorm groot (de olifanten van Etosha behoren tot de grootste van Afrika). Ze doen niks, ze staan alleen maar stil en wapperen met hun oren. Het is dan ook best warm hier, zo’n 35 graden.

We rijden nog een aantal waterholes langs en zien vooral zebra, maar ook giraffen en een paar olifanten langs de kant van de weg.

Het laatste waterhole wat we bezoeken is klein Namutoni. Wanneer we daar aankomen zien we 1 olifant weglopen en eentje ligt in het water te rollen. Een prachtig gezicht! Maar dan komen er nog twee olifanten in. De olifant die in het water is, staat op en loopt naar de anderen toe om ze te begroeten met zijn slurf. Daarna gaan ze met zijn drieën het water in en zijn ze aan het spelen.

Dan komt er nog een groep olifanten aan (met kleintjes)! Het ritueel wordt herhaald en op een gegeven zijn ze allemaal aan het rollen in het water. Wat een mooi gezicht! Na een tijdje vindt het alfa vrouwtje van de groep het genoeg en geeft het sein het water uit te gaan. Wanneer ze uit het water zijn doen ze met hun slurf zand over zich heen en daarna loopt de familie weer weg en blijven de drie die eerst daar waren over. Maar ook zij blijven niet meer lang in het water. We hebben hier meer dan uur naar kunnen kijken. Wat bijzonder om te zien!

Wanneer de olifanten weg zijn durven de giraffen, die inmiddels ook in een groot aantal aanwezig zijn, naar de waterhole te komen.

Wat een prachtige dag: de cheetah en de olifanten en al dat overstekend wild dat we hebben gezien.

Het is gelukkig maar een klein stukje naar Namutoni, waar we overnachten want de zon gaat al bijna onder. Wanneer we aankomen blijkt dat onze reservering geannuleerd is. Gelukkig is er nog een kamer vrij en betalen we die maar even zelf. Bij thuiskomst maar even erachter aan gaan wat daar mis is gegaan. Maar het mag de pret niet drukken, wat hebben we toch veel moois gezien vandaag.

Dag 12345678910111213141516171819202122232425262728
Donderdag 9 augustus: naar de laatste bestemming in Namibië

We kunnen het niet laten om in de ochtend nog langs een paar waterholes te rijden die in de buurt van Namutoni liggen. Natuurlijk zien we weer veel zebra, maar ook een hyena en een jakhals. Ook is er een roofvogel aan het drinken (een soort arend), het is wel grappig om te zien hoe hij op een gegeven moment omringd is door parelhoenders.

We rijden ook nog de dik-dik drive en komen inderdaad een aantal dikdiks (en een kudu) tegen.

Daarna moeten we Etosha achter ons laten. Het is nog een heel stuk naar de volgende bestemming: waterberg. Het grootste gedeelte is asfalt, alleen de laatste 50 km is over een gravelweg. Dit is weer een mooi stuk, met uitzicht op het waterberg plateau. Het is een beetje heiig, waardoor de kleuren van de berg nog niet echt eruit springen.

We komen aan bij de Wabi Lodge, onze laatste lodge van deze vakantie. Het is weer mooi gelegen met uitzicht op een waterpoel. In de kamer ligt een boekje met informatie over geschiedenis van de logde. Het was vroeger een jachtlodge, maar tegenwoordig niet meer. Het wordt nu vooral gebruikt voor het kweken van bepaalde soorten die niet meer zoveel in Namibië voorkomen. Zij hebben bijvoorbeeld een goed fokprogramma voor de red lechwe. Ze hadden ook een goed fokprogramma voor de witte neushoorn, maar helaas vinden we ook een briefje in de kamer dat ze daar mee zijn gestopt omdat in februari 2 van de neushoorns gestroopt zijn. De andere neushoorns hebben ze verplaatst naar een geheime niet publieke plek.

In de middag relaxen we en beginnen alvast een beetje aan het inpakken van alle spullen. Op het terrein lopen een aantal mooie pauwen rond, die in de avond allemaal in de boom gaan zitten. Het eten bij de lodge is goed, we krijgen impala schnitzel die erg goed smaakt!

Dag 12345678910111213141516171819202122232425262728
Vrijdag 10 augustus: de laatste game drives

Vandaag gaan we de hele dag game drive doen op het terrein van de lodge. Dat klinkt saai, maar het terrein is 10.000 hectare. 7000 daarvan is op het waterberg plateau. We rijden eerst nog even in de vallei en zien een aantal antiloopsoorten (impala, waterbok).

 

We maken een stop bij de hippo dam. Hier is een waterpoel waarin een aantal nijlpaarden leven. Deze zijn geïmporteerd door de lodge vanuit Zuid-Afrika, maar leven al zo’n 10 jaar hier en hebben al voor flink wat nakomelingen gezorgd. De jongste is 5 maanden. Omdat er niet genoeg voer is voor de nijlpaarden worden ze bijgevoerd.

Daarna rijden we over een hobbelig, steil weggetje het plateau op. We maken hier een aantal kleine wandelingen en zien verse sporen van een luipaard en een cheetah, maar andere dieren zien we er niet. Onze gids zegt dat de meeste dieren beneden leven omdat het hier toch wat ruwer is en daardoor wat lastiger om voedsel te vinden. De uitzichten zijn in ieder geval erg mooi en vanaf hier krijgen we ook een goede indruk van de grootte van het gebied van de lodge.

Wanneer we terugrijden naar beneden stoppen we nog even bij een natuurlijke bron waar veel vogels zitten. Daarna rijden we terug naar de lodge.

Aan het eind van de middag gaan we de tweede drive doen. Het gaat grotendeels over dezelfde route, maar dat maakt niet uit. Er zijn altijd weer andere dieren te zien.

We stoppen bij de hippo dam voor de sundowner. De nijlpaarden krijgen ook weer wat te eten.

Dan is het tijd om terug te gaan, voor de laatste keer zien we giraffen.

Dag 12345678910111213141516171819202122232425262728
Zaterdag 11 augustus: naar huis, of toch niet?

We pakken de laatste dingen en na het ontbijt vertrekken we richting Windhoek wat nog ongeveer 4 uurtjes rijden is.

Bij het vliegveld tanken we de auto vol en leveren hem in bij Bidvest. Alles wordt goedgekeurd dus we hoeven geen cleaning fee te betalen. De auto was eigenlijk ook niet echt vies van binnen, van buiten zat er wel een beetje stof op maar dat was ook al grotendeels eraf gehaald door de jongens bij het tankstation.

We zijn vroeg op het vliegveld maar kunnen al inchecken en gaan door security. Het vliegveld is niet groot en er is maar 1 hal waar 1 bistro is en 2 souvenir winkels (en een tax-free winkel). We eten ons wat bij de bistro en wachten tot we kunnen boarden. Voordat we dat kunnen worden we in 2 rijen gesplitst (mannen en vrouwen) en worden we gefouilleerd en onze bagage wordt nog eens bekeken (waterfles mag alleen gesealed mee). Zo erg hebben we het nog nooit meegemaakt, het lijkt iets van KLM te zijn want de andere vliegmaatschappijen die hiervandaan vliegen doen dat niet.

Na de fouillering stappen we in en kunnen we vertrekken. Het vliegtuig wil gaan stijgen maar opeens horen we een raar geluid en de piloot gaat vol op de rem. We komen tot stilstand en de piloot roept om dat we moeten blijven zitten. Vanuit het raam zien we brandweerauto’s komen. Dat ziet er niet goed uit! Na een tijdje krijgen we de informatie dat er een vogel in de motor is gevlogen tijdens het opstijgen, dit zorgde voor enorme vibraties (die vooral voorin goed te voelen waren). De piloot heeft het nog op tijd kunnen afbreken. De hoofdstewardess komt langs om te vragen of alles goed is. Ze zegt dat het goed is dat het afgebroken is want wanneer we al in de lucht waren was het erger geweest. Dan moest eerst alle brandstof verwijderd worden en weer geland worden, met een kapotte motor niet heel fijn. Dit was de tweede keer in haar 30-jarige carriere dat ze het meemaakte. Nog even later komt het nieuws dat de vogel 3 lamellen van de motor kapot heeft gemaakt en het vliegtuig niet meer kan vliegen. We moeten dus uitstappen en krijgen op het vliegveld meer informatie. Dit duurt allemaal wel een tijdje, maar op een gegeven moment krijgen we een brief van KLM en worden we verdeeld over hotels. Sommige mensen proberen nog met de vlucht naar Frankfurt mee te gaan die om 21:35 vertrekt, maar die moet je dan zelf betalen. Wij besluiten dat niet te doen en krijgen de info dat we naar hotel Safari Court gaan. Het duurt dan nog een tijd voor taxi-busjes komen (en sowieso hebben mensen met kinderen voorrang) en dan is het nog een dik half uur rijden naar het hotel. Bij aankomst worden we netjes ontvangen en staat er zelfs nog buffet klaar (het is inmiddels half 12 ’s avonds). We zien dat we een mail binnen hebben van KLM met vluchtwijzigingen. We vertrekken morgenmiddag met Air Namibia naar Accra (Ghana) via Lagos (Nigeria), dan gaan we met TAP naar Lissabon en vanuit Lissabon naar Amsterdam waar we dan om 13:00 zullen landen op maandag. Pff, dat wordt nog wat, eerst maar even slapen.

Zondag 12 augustus: nu dan echt naar huis?

We hoorden gisteravond dat sommigen mensen waren omgeboekt om via Frankfurt en Düsseldorf naar Amsterdam te reizen. Dit zou voor ons ideaal zijn (en dan in Düsseldorf eindigen) dus Antoine heeft in de nacht geappt met KLM en gelukkig krijgen we na het ontbijt te horen dat dat ook daadwerkelijk zo kan! Dit betekent wel dat we pas om 21:35 vanavond vliegen. We besluiten in het hotel te blijven, waar we ook nog een lunch aangeboden krijgen. Het is zeker geen straf, want het is een mooi hotel en gastvriendelijk hotel, maar toch waren we al liever thuis geweest.

Om half 6 worden we opgepikt door de shuttle-bus en gaan we naar het vliegveld. Vandaag geen fouillering en ook geen vogel! We vliegen in ongeveer 10 uur naar Frankfurt met Air Namibia. In Frankfurt moeten we ons haasten van de ene naar de andere terminal en moeten we ook nog eens door de security heen. We komen net op tijd aan bij de gate voor het vliegtuig naar Düsseldorf. De dame achter de balie vertelt ons dat we nog niet kunnen boarden omdat er onweer is, er zijn al vluchten gecancelled. Het zal toch niet! Maar gelukkig mogen we even later boarden en vliegen we in een half uur naar Düsseldorf waar Antoine’s ouders ons komen halen. We zijn weer thuis!

 

 

 

 

12 thoughts on “Botswana-Namibië

  1. Wat een belevenis! Sjiek dat jullie dit alles hebben mee mijn maken.
    mooie foto,s en wat een verhalen.
    Fijn dat jullie weer goed thuis zijn gekomen! Tot gauw
    Groetjes Esther

    1. Dank je: door de annulering hadden we een uitdagende route terug

      We hebben mensen gesproken die ook in Tanzania zijn geweest (een aanrader)

    1. De 600mm lens was de investering meer dan waard
      We werken de blog snel bij, de canyons en de dunes van Namibië leveren ook mooie plaatjes op…

Laat een antwoord achter aan hugo Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Vul in ter controle * Tijdslimiet is verlopen. Ververs de CAPTCHA.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.