Costa Rica – de voorbereidingen

Nog voordat we in de zomer naar Spitsbergen waren geweest hadden we al het idee om ook met de kerst weg te gaan. Maar waarnaartoe? We zijn al eens eerder tussen kerst en oud en nieuw weggeweest (naar IJsland) en we willen nog steeds het noorderlicht een keer (goed) zien. Maar toch, omdat we in de zomer ook al naar een koudere bestemming gaan leek het ons leuk om kerst eens op een warme bestemming te vieren. Maar dan nog waarnaartoe? De keus is uiteindelijk gevallen op Costa Rica, mede omdat het een gunstige tijd van het jaar om ernaartoe te gaan (geen regenseizoen, hoewel de weersverwachting niet helemaal droog is) en omdat het goed te bereizen is in de korte tijd die we hebben (2 weken). Natuurlijk gaan we lang niet alles zien wat het land te bieden heeft, maar we hopen wel de verschillende natuurgebieden te bekijken.

De reis hebben we geboekt via Riksja Travel. We hebben aangegeven welke bouwstenen we graag willen doen en daarbij hebben zij ook goed rekening gehouden met onze wensen. We weten dat de kerst druk is met (Amerikaanse) toeristen in Costa Rica maar we proberen toch een beetje te gaan naar plekken waar wat minder mensen komen. Daarom slaan we bijvoorbeeld de Arenal vulkaan over. We wilden heel graag een trekking doen in Corcovado NP, maar helaas was die bouwsteen al helemaal volgeboekt voor onze gewenste datum (en we hebben geboekt in juni). We gaan nu ook nog steeds naar Corcovado maar in plaats van 2 dagen het park in gaan we 1 dag het park in en 1 dag snorkelen (ook leuk natuurlijk). Alle hotels en vooraf geboekte excursies zijn dus via Riksja op 1 hotel na. We willen ook graag een bezoek brengen aan Carara NP om hopelijk daar de scarlet macaw te zien. Riksja had echter geen bouwsteen daarbij in de buurt dus we hebben voor 1 nacht een hotel bij booking.com geboekt.

De reis in het kort. We vliegen op 24 december met Air Canada via Toronto naar de hoofdstad van Costa Rica, San Jose. De volgende morgen worden we daar opgehaald en gaan we via een bus/boot naar Tortuguero NP waar we twee nachten blijven. Hier hebben we enkele excursies om de wetlands te verkennen, we zijn buiten het schildpaddenseizoen dus we zien geen schildpadden ’s nachts eieren leggen. Na Tortuguero worden we teruggebracht en krijgen we onze huurauto. We hebben 1 overnachting in Sarapique. De volgende dag hebben we een excursie naar een ananaskweker, waarna we doorrijden naar Tenorio NP. Daar blijven we 2 nachten om (hopelijk) te gaan wandelen in dit park met azuurblauwe rivieren. Vervolgens gaan we door voor een nacht in de buurt van Carara NP en daarna door naar 2 nachten in de buurt van Dominical. Op nieuwjaarsdag hebben we dan een dolfijnen/walvisexcursie en gaan we snorkelen (een mooie nieuwjaarsduik). Vervolgens hebben we drie nachten in Corcovado NP, met dus 1 dag excursie naar het park en 1 dag snorkelen bij Isla del Cano. Hierna gaan we naar San Gerardo de Dota waar we 1 nacht verblijven in de nevelwouden en in de ochtend op zoek gaan naar de beroemde vogel van Costa Rica, de quetzal. Daarna is het tijd om terug te gaan naar San Jose, de auto in te leveren en de volgende dag vroeg naar het vliegveld te gaan om vervolgens via Toronto en Frankfurt op zondag 8 januari terug te keren. Alles is natuurlijk afhankelijk van het weer. Op het moment ziet het ernaar uit dat we toch een aantal flinke buien krijgen tijdens ons verblijf, maar we maken er gewoon het beste van!

 

 

Zaterdag 24 augustus

De reis gaat beginnen! En nog lekker vroeg ook. We nemen om 6:45 de trein richting Schiphol, waar we rond kwart over negen aankomen. Het is lekker druk bij de bagage dropoff van air canada, dus we moeten een tijdje in de rij staan. Ook bij de security check is het erg druk, we zijn duidelijk niet de enige die vandaag vertrekken. Eenmaal door alle controles heen hoeven we niet lang te wachten of we kunnen al boarden. De vlucht naar Toronto verloopt soepeltjes. We hebben iets vertraging vanwege sterke tegenwind, dus uiteindelijk doen we er iets van 8,5 uur over. In Toronto ligt sneeuw, dus we hebben een beetje een witte kerst.

We hebben maar twee uur voor de volgende vlucht vertrekt, maar de transfer op Toronto verloopt heel soepel. We kunnen gelijk door naar international transfer, laten ons paspoort zien en kunnen al naar de gate. De volgende vlucht is weer zo’n 5,5 uur. Hoe snel het op Toronto ging, zo langzaam ging het in San Jose. Bijna een uur moeten wachten voor de paspoortcontrole. Met al zo’n 24 uur reizen achter de rug, kan dat uurtje er ook nog wel bij. Onze koffers zijn al van de band gehaald. Customs gaat gelukkig snel en dan is het even zoeken naar onze chauffeur die ons naar het hotel brengt. Hij geeft ons ook onze vouchers. Rond half 11 komen we aan bij ons hotel, na eerst een stuk door nachtelijk San Jose te hebben gereden. Dat zag er niet bepaald erg mooi uit. Veel vuil op straat en ook veel aparte types. Het is maar goed dat wij gewoon gaan slapen en niet meer de straat op hoeven.

Zondag 25 december
Het is een kort nachtje van vijf uurtjes slaap, want rond kwart over zes worden we opgehaald. We vertrekken richting Tortuguero nationaal park. We gaan eerst met een bus tot Guapiles, waar we ons ontbijt kunnen eten. We maken ook voor het eerst kennis met de natuur van Costa Rica, het is af en toe net alsof we door Jurassic Park rijden met al die grote jungle bomen. De bloemen die hier staan, staan bij ons in het tuincentrum, alleen zijn ze hier een maatje groter.

 

Na het ontbijt rijden we nog een stukje verder langs allerlei bananenplantages.

Daarna gaan we per boot naar onze lodge. Onderweg zien we al wat wildlife, zoals een krokodil en een kaaiman.

  

Bij de lodge gaan we op zoek naar onze kamer. Het is hier heel benauwd en vochtig warm, daar moeten we nog even aan wennen (zal ook wel komen door de weinige slaap van de afgelopen dagen). Rondom onze kamer zit ook behoorlijk wat wildlife: veel kleine hagedisjes maar ook zien we onze eerst apen!

     

Na de lunch gaan we nog per boot naar het stadje waar zo’n 1300 mensen wonen. Hier ligt ook het strand waar schildpadden hun eieren leggen. We zijn nu niet in het goede seizoen om dit te zien. In de bomen zien we een dwergmiereneter.

   

In de avond krijgen we een soort kerstdiner in de lodge. Op weg naar het eten wijst een gids ons nog een “wooly opossum” aan. Dit is best bijzonder omdat het echte nachtdieren zijn en ze dus niet snel te zien zijn.

Alle maaltijden zijn in buffetvorm, voor vanavond hebben ze speciaal een kalkoen gemaakt. Daarna is het tijd om te slapen. Morgen is het weer vroeg op.

Maandag 26 december
Het heeft de hele nacht behoorlijk hard geregend. Ook wanneer we vanuit onze kamer vertrekken richting de dok van de boten. Onze kamer ligt helemaal aan het uiterste van het gebied van de lodge. We moeten zo’n vijf minuten lopen richting de boten. Gelukkig begint het al minder hard te regen. Wanneer we dan eindelijk opgehaald worden voor onze toer (was iets later dan ons verteld was) is het eigenlijk zo goed als droog. We maken een canoe toer met mister Ray Brown. Hij peddelt ons in een bootje langs de rand van het nationaal park. Het eerste wat we zien is een green iguana hoog in de bomen. Mister Brown vertelt dat dat eigenlijk niet heel gunstig voor hem is om daar te zitten, omdat hij zo een makkelijk doelwit is. Maar omdat de afgelopen dagen veel geregend heeft moeten de leguanen in de zon gaan zitten om hun temperatuur te reguleren. Even verderop zien we (ook weer hoog in de bomen) een drievingerige luiaard.

Mister Brown vertelt ook over de geneeskrachtige eigenschappen van de planten die in de jungle zitten. Hij laat ons een pachira aquatica zien en dat je van deze planten heel goed gel voor je haren kan maken (dat wordt gebruikt door de rasta’s).

We zien nog een aantal vogels en leguanen. Op een gegeven moment vliegen ara’s over. Je ziet ze niet goed, maar hoort ze wel duidelijk. Wat een lawaai kunnen die vogels maken! We zien in de bomen nog wat parkieten zitten, die ook al net zo luid zijn.

   

Ook zien we nog een brulaap in zijn eentje. Waarschijnlijk dus een ouder mannetje dat vervangen is door een nieuwe leider want brulapen leven normaal in groepen. Tegen het einde van de boottrip begint het te regenen. Mister Brown zegt dat dat maar goed is ook want we hebben veel geld betaald om het regenwoud te bezoeken en daar hoort regen bij. Vlak voor we opgepikt worden zien we nog een groep spidermonkeys.

 

Wanneer we weer bij de lodge aankomen is het tijd voor ontbijt (we waren vanochtend om 6:00 vertrokken). Blijkbaar weten de capucijnapen dat ook, want er zit een hele grote groep in de bomen rondom het restaurant. Daarom staat er dus dat je de apen geen bananen mag voeren.

 

We moeten snel eten want om 9:00 staat de volgende excursie alweer op het programma: een wandeling door de jungle op het terrein van de pachira lodge. Hoewel dit niet echt een junglewandeling is (het is gewoon over cementen paden) zien we wel een hoop dieren waaronder een tweevingerig luipaard, een toekan, een porcupine en een trogon.

      

Onze gids Marco vertelt ook nog veel over de verschillende bomen en planten die te vinden zijn. Zo laat hij ons de boom zien waarvan vroeger de naalden werden gebruikt om over de huid van een gifkikker te wrijven en er vervolgens een pijl van te maken.

Na de wandeling hebben we heel even “pauze”, we gebruiken die tijd om het blog bij te werken in 1 van de wifi zones. Vlak voor de lunch begint het een beetje te druppelen, dus we lopen maar alvast naar het restaurant. We zijn daar echt net binnen of de hemel breekt open. Zoveel water hebben we hier nog niet gezien. Het blijft dik een uur regenen. Soms zachtjes en dan ineens weer hard. In de middag hebben we nog een boottocht door de kanalen van Tortuguero NP. Gelukkig is het dan weer droog en we zien wederom veel dieren. Natuurlijk weer leguanen, maar nu ook de jeugdversie van de green iguana, en nu snappen we ook waarom hij groene leguaan heet.

  

Verder zien we weer alledrie de apensoorten die in Tortuguero leven: de brulaap, spidermonkey en de capucijn. De laatste zien we van dichtbij zijn eten oppeuzelen.

 

Daarnaast ook weer een aantal vogels, waarvan de meest indrukwekkend de ara’s zijn. Hoog in de bomen zitten ze te krijsen en vaak zien we ze in paren overvliegen. In Tortuguero leeft de great green macaw. Andere vogels die we zien zijn de anhinga en de snowy egret.

    

Ook zien we een brown vine viper. Een dun slangetje dat amper te onderscheiden is van zijn omgeving.

Daarna zien we nog een kaaiman van heel dichtbij.

Wanneer we terugkomen bij de lodge staat Mister Brown ons al op te wachten. Hij vroeg vanmorgen wie van de groep nog graag schildpadden wilde zien. En ja dat willen wij wel! Er zijn zeven verschillende soorten zeeschildpadden op aarde, zes daarvan komen naar Costa Rica en vier daarvan nestelen in Tortuguero. Blijkbaar is dit het seizoen dat er nog groene zeeschildpadjes uit het ei kunnen komen (de laatste dus niet met grote groepen tegelijk). Mister Brown neemt ons mee naar het strand, waar net een andere groep een nest heeft gespot dat op het punt staat uit te komen. Er komt maar 1 schildpadje uit, dat ook met moeite de weg kan vinden. Die weg wordt ook nog bemoeilijkt door de voor hem grote kuilen die ontstaan door voetstappen van mensen. Het is bijna donker, dus het lukt niet goed om goede foto’s te maken. We volgen het beestje helemaal tot de oceaan. Na een paar pogingen lukt het hem om met de golf mee te gaan. Wat een mooie ervaring! Mister Brown gaat nog op zoek naar een ander nest dat wij met ons kleine groepje kunnen bekijken (bij dat andere schildpadje stonden een stuk of dertig mensen). En dat nest wordt ook gevonden: 14 schildpadjes komen eruit en sprinten echt naar de oceaan. Deze zijn echt snel! Het is inmiddels helaas te donker geworden om foto’s te maken (flitsen mag niet), maar het was echt geweldig om te zien! Op de weg terug naar de boot spot Antoine een schildpadje dat de verkeerde kant op is gegaan (waarschijnlijk richting het licht van het huis dat daar staat). We nemen het kleintje mee naar het strand, waar hij alsnog zijn weg naar de oceaan vind. Antoine heeft dus het leven van het schildpadje gered! Wanneer we terug bij de lodge zijn kunnen we bijna gelijk weer gaan eten. Daarna is het vroeg slapen na de vele indrukken van vandaag, met op de achtergrond weer een hevige regenbui.

    

Dinsdag 27 december
Het heeft weer de hele nacht flink geregend, dat klinkt behoorlijk hard in onze kamer. We gebruiken de tijd dat het nog regent in de ochtend om onze koffers in te pakken. Tijdens het ontbijt is het weer eventjes droog. De aapjes komen ook weer langs. Marco (de gids) vertelt dat ze verslaafd zijn aan suiker. Wanneer je de suikerzakjes weghaalt en alleen de zakjes met zoetstof laat staan, dan eten ze het niet. De aapjes jatten ook pakjes jam en eten dat met plastic en al op. Ze komen blijkbaar elke ochtend bij het ontbijt en ook bij de lunch.

Na het ontbijt wijst Marco ons nog een klein zwart vogeltje met een rode kop. Het is de zogenaamde Michael Jackson vogel, bekend van natuurdocumentaires, hij doet namelijk de moonwalk als paringsdans. Ook zien we nog de kleine rode kikkertjes. Ze zijn moeilijk te spotten, maar wanneer je er 1 hebt gezien zie je ze ineens overal.

   

Het begint weer te regenen dus we haasten ons naar de boten. Het is alweer tijd om Tortuguero te verlaten. Eerst een uurtje met de boot en daarna nog zo’n anderhalf uur per bus totdat we weer bij het El Ceibo restaurant in Guapiles zijn. Daar hebben we nog lunch (terwijl het weer heel hard begint te regenen). Een gedeelte van de groep gaat door naar San Jose maar wij krijgen hier onze auto. Een hele groep vertegenwoordigers van de verhuurbedrijven komt aan. Wij zijn als laatste aan de beurt want van die grote groep is er maar eentje die Engels spreekt. Het maakt niet uit, we hebben maar een kort ritje en het regent nog steeds. We krijgen uitleg over de auto en het navigatiesysteem. Op de papieren staat een Suzuki Jimny maar de jongen vertelt dat ze die niet meer verhuren omdat die te klein is voor ons als lange west-europeanen. We krijgen nu een Daihatsu Terios. Naar onze volgende lodge is het maar drie kwartier rijden. Ook deze lodge ligt weer midden in de natuur. Helaas kunnen we nog niet de vlinder en kikkertuin gaan bekijken want het regent heel hard. Op een droog moment lopen we snel naar het restaurant waar we ons avondeten eten. Naast het restaurant ligt een kikkervijver waar de bekendste kikker van Costa Rica in zit: de roodoogmakikikker. We zien een aantal op de bladeren zitten en kunnen er goede foto’s van maken.

   

Woensdag 28 december
Tijd om Sarapiqui te verlaten. Tijdens het ontbijt kunnen we nog genieten van een aantal prachtige vogels. Vlak bij de ontbijtplek is namelijk wat fruit neergelegd en dat trekt allerlei soorten vogels aan met veel verschillende kleuren.

 

Op het programma staat vandaag een bezoek aan Finca Sura. Deze finca is van Don Rudolpho die ons hartelijk begroet. Op de weg ernaartoe maken we trouwens kennis met de hobbelwegen van Costa Rica. Bij de finca aangekomen mogen we eerst zelf een sapje maken van suikerriet en gember, maar niet voor we beide dingen “rauw” geproefd hebben. Ondertussen wachten we nog op de rest van de groep die nog moeten komen en mogen we wat sinaasappels proberen. Die zien er heel groen uit, maar ze zijn echt superzoet en lekker! Wanneer de anderen er zijn moet iedereen met een netje een tilapia vis uit water halen (die gaan we later eten voor lunch).

 

Daarna krijgen we rondleiding over de finca. Het heet eigenlijk een ananastour maar we zien van alles. Don Rudolpho spreekt geen Engels maar zijn schoonzoon is erbij die alles een beetje probeert te vertalen (hoewel ik moet zeggen dat we ons met onze cursus Spaans ook goed kunnen redden). Don Rudolpho is van het proeven en ruiken. We krijgen dus van alles in onze handen gestopt zoals iets van een cacaoplant, kaneel, peper, plantjes die ruiken naar basilicum en koriander, citronella en citroengras.

 

Ook merken we dat het normaal is om een kaaimanvijver te hebben. Bij het hotel hadden ze er ook eentje (zijn we vanochtend omheen gelopen maar geen kaaiman te zien) en hier is er ook weer eentje. Bijzonder huisdier! Ook vindt Don Rudolpho nog een paar blue jeans frogs (de rode gifkikkertjes) en laat hij ons planten zien waarmee je kleurtjes kan maken.

 

Na alle andere planten en bomen gezien te hebben (ook nog koffie, papaya, chili en nog wat anderen) komen we bij het ananasveld.

     

Ananas is familie van de bromelia, alleen groeien ander bromelia’s vaak in de bomen, de ananas niet, die groeit op de grond. Het duurt een jaar voordat een vrucht ontstaat. We mogen natuurlijk volop proeven! Ook worden wat nieuwe ananassen gepland: onderaan de “pluim” van een ananas zitten worteltjes dus die zet je gewoon weer in de grond en een jaar later is er een nieuwe ananas. De planten zelf hebben kleine stekeltjes en kunnen af en toe naar prikken.

    

Daarna lopen we weer terug, de restanten van de ananassen worden gevoerd aan Mathilda, het huisvarken.

In de tijd dat wij de rondleiding hadden is de tilapia klaar gemaakt. Die smaakt erg goed (niet zoals de diepvriestilapia bij ons in de winkel).

 

Het was een zeer leuke tour. De groep was iets aan de grote kant, maar toch, Don Rudolpho is heel vriendelijk en gastvrij en vind het geweldig om alles te laten zien. Na de lunch is het tijd om te vertrekken. Het is zo’n 4 uur rijden naar de volgende bestemming (bijagua) waar we rond 18:00 in het donker aankomen. We maken kennis met de eigenaar van de b&b en krijgen informatie over wat we morgen kunnen doen. We besluiten het Tenorio park met een gids te gaan verkennen in plaats van alleen omdat je zo meer ziet en leert. De rest zien we morgen wel, eerst nog even wat gaan eten en dan alle indrukken van vandaag weer gaan verwerken. Het heeft trouwens weer veel en hard geregend vandaag maar gelukkig niet tijdens de rondleiding op de finca.

Donderdag 29 augustus
In Bijagua is het erg winderig en ook hier regent het in de nacht flink. Ook bij dit hotel worden tijdens het ontbijt de vogels gevoerd en we zien een aantal voor ons nieuwe soorten. Het is grappig om te zien hoe een soort van rangorde ontstaat. De kleine vogels eten eerst snel iets, maar zodra er een grote vogel komt verdwijnen ze. Op een gegeven moment komt een hele groep chacalaca vogels aan. Die verorberen heel snel alle fruitstukken. Antoine vindt ze een kleine variant van de velociraptors van Jurassic Park want zo bewegen ze over de grond (maar ze kunnen ook vliegen). Mijn camera heeft wat moeite met het klimaat hier, de foto’s zijn dus een beetje wazig geworden.

    

Na het ontbijt vertrekken we richting Tenorio Nationaal Park. Hier gaan we met gids Alex de trail lopen. De trail is ook alleen te lopen maar met gids krijgen we wat meer uitleg over allerlei flora. Er zijn niet veel dieren te zien omdat er best wel wat mensen op de trail lopen, de dieren gaan dan liever weg. Toch ziet Alex op de parkeerplaats al gelijk een drievingerige luiaard, die voor de verandering eens in beweging is. In het vliegtuig heb ik de film zootropolis gekeken waar een stukje met luiaards in zit en ik kan je zeggen deze luiaard bewoog net zoals de luiaards in de film, in slowmotion.

Daarna was het toch tijd om de trail te lopen, 2,5 km heen en daarna dezelfde 2,5 km terug. Er zaten een paar klimstukjes in en het werd bemoeilijkt door een aantal regenbuien waardoor alles heel modderig was (geen wonder dat ze in het begin van de trail laarzen verhuurden). Gelukkig houden onze wandelschoenen het goed. Wanneer je googelt op Rio Celeste krijg je de prachtigste plaatjes van een knalblauwe rivier. Helaas zitten wij niet in het goede seizoen. Omdat er deze maand veel regen valt zit er ook veel modder in de rivier waardoor de kleur meer grijsblauw is. Evengoed is het indrukwekkend. We komen ook op een plek waar de vulkaan (het is tenslotte vulkanisch gebied) gassen vrijlaat waardoor er bubbels ontstaan. Het ruikt daar ook enorm naar zwavel. Op het laatste punt van de trail komen twee rivieren samen en ontstaan de blauwe kleur door een chemisch proces van verandering van grootte van deeltjes (ik weet de details niet meer precies). Maar eigenlijk is de kleur een soort optische illusie zoals een regenboog. Bij de samenvoeging van de rivieren is ook een witte band zichtbaar , dat zijn neergeslagen mineralen. Alex vertelt dat men vroeger hier nog mocht zwemmen (dat is nu verboden) en dat het water van de twee rivieren koud was maar op die witte band het heel warm was.

  

Als laatste bezoeken we de waterval, vaak een iconisch plaatje van Costa Rica (google maar). Natuurlijk zijn we nu ook niet in het juiste seizoen om zo’n plaatje te krijgen maar de waterval is wel indrukwekkend. Er stroomt nu ook veel meer water door dan op die typische plaatjes.

Tijdens de trail heeft Alex ons nog op een aantal andere dingen gewezen. Zo zien we een boom die zijn nieuwe wortels beschermt met een soort gel ( het lijkt net een regendruppel, maar het voelt heel raar) en vertelt Alex over een “knoflookboom”, wanneer de vruchten vallen ruiken ze naar knoflook.

   

Aan het eind van de trail kunnen we onze schoenen afspoelen. Op de een of ander manier krijg ik het altijd voor mekaar om me flink vies te maken op zo’n trail. Mijn broek en schoenen zitten volledig onder de modder (meer dan die van Antoine), maar we krijgen het allemaal goed schoon.

Daarna rijden we door om nog even samen met Alex te lunchen bij Dona Ana. Hier krijgen we weer het typische casado gerecht en praten we nog even gezellig na met Alex over zijn land en de Spaanse taal. Bij het restaurant zit ook een drievingerige luiaard in de boom. Deze heeft een jonkie, best bijzonder dus!

  

Daarna rijden we door naar Heliconia Lodge, daar is een treetop adventure met drie hanging bridges. Een van de bruggen is buiten gebruik omdat er tijdens de orkaan afgelopen maand een boom op gevallen is. De trail zelf is 2.5 km en de tweede brug kunnen we dus niet over, dus we moeten eronder door, dat is dus weer even afdalen en stijgen via een wederom modderig paadje. Ook hier zijn niet veel dieren te zien. We zien hoog in de bomen een paar capucijn aapjes, maar ze zijn niet zo blij met ons want ze beginnen allerlei dingen naar beneden te gooien. We zien nog een kolonie bladsnijder mieren die een hele snelweg hebben gemaakt. Het blijft indrukwekkend om te zien. Ze eten die blaadjes niet zelf maar die dienen als voedsel voor een soort schimmel in hun nest waarvan de mieren dan weer kunnen eten. Voor de rest zien we alleen wat vlinders en een hagedisachtige en horen we cicades en krekels. We komen voor de rest ook niemand tegen op de trail in tegenstelling tot de trail van vanochtend. Daar was het best druk toen wij op de terugweg waren waardoor het pad nog modderiger en gladder werd. De bruggen waren wel leuk, de langste was 90 meter lang en 30 meter boven de grond.

        

Na deze trail gaan we nog even naar de supermarkt en gaan we weet eten bij hetzelfde restaurant als gisteren. Het meisje herkent ons al. Het valt ons op dat hier niet veel Nederlanders zijn (eigenlijk hebben we er geen enkele gezien) maar wel veel Franstalige mensen. Dit gebied wordt blijkbaar goed gepromoot in de Franse reisgidsen.

Vrijdag 30 december
Vanochtend is het weer grauw en grijs in Bijagua. Wat hebben we gisteren een geluk gehad met het weer. Hoewel we toen ook een paar regenbuien over ons heen hebben gekregen is het vandaag toch erger. Harde wind en veel regen, dat pad zal dus nog wel modderiger en gladder zijn dan gisteren. Na het ontbijt vertrekken we naar ons volgend hotel in Tarcoles. Dat is zo’n 2,5 uur rijden richting de Pacifische kust. De lucht klaart al snel op en het wordt warmer. We zijn al rond half 12 bij het volgende hotel, maar dat maakt niet uit. We kunnen daar lunchen en ondertussen is onze kamer klaar. De lodge ligt ook weer midden in de natuur en we blijven een tijdje buiten op ons bankje zitten om kennis te maken met onze buren: leguanen en vogeltjes.

   

Op een gegeven moment vliegt er een ara over, bij deze is de kleur heel duidelijk.

 

In de middag hebben we een birdwatching en mangrove tour geboekt, de laatste van de dag zodat de kans om vogels te zien groter is. We zijn vroeg bij de boot en kunnen nog even de leguanen en hagedissen bekijken die rondscharrelen op het terrein.

 

Dan gaan we de gids, de kapitein en twee andere mensen op zoek naar vogels.

We krijgen een boekje met de 58 meest voorkomende vogels langs de rivier en al binnen de eerste vijf minuten hebben we er een stuk of 15 gezien. De namen heb ik niet allemaal onthouden, maar het waren veel soorten reigers en egrets (witte reigers) een overvliegende toekan ook een paar ijsvogels.

      

Daarnaast ook een paar roofvogels (onder andere osprey en caracara).

 

Helaas zien we niet de ara’s waarop we gehoopt hadden, hopelijk zien we deze morgen. We zien wel een bijzonder vogeltje dat zich niet vaak laat spotten. De nederlandse naam is purpergors en hij is mooi rood en blauw. De gids was in ieder geval erg happy dat we hem gezien hadden.

Ook zagen we een mangrove cuckoo langs de rivier, wat blijkbaar ook apart is want dat is niet zijn leefomgeving.

De Tarcoles rivier waar we over varen staat ook bekend om zijn vele krokodillen, daar zien we ook een aantal van langs de kant liggen en door het water zwemmen.

 

We varen ook een stukje de mangrove in, het is indrukwekkend om te zien hoe deze bomen overleven in het water.

   

Zaterdag 31 december
De laatste dag van het jaar mogen we weer vroeg op. Om 6:00 zitten we al aan het ontbijt, wederom genietend van de vele kleurrijke vogeltjes bij de voederplaats.

   

We gaan een wandeling maken door Carara park samen met een gids. Eigenlijk waren er geen gidsen beschikbaar maar een Duitse moeder en dochter waren zo aardig om ermee in te stemmen dat we met hun gids meemochten. We rijden samen naar het park, om 7:00 hebben we afgesproken met de gids Antonio. We gaan een trail doen die de meeste kans biedt om vogels te zien. En die zien we dan ook, we zien een paar chestnut mandibled toucans hoog in de bomen en we spotten zelfs de moeilijkere te spotten aracari toekan (kleiner, maar meer kleuren).

 

Ook zien we nog een royal flycatcher, blijkbaar ook een moeilijk te spotten vogel voor vogelaars (hij was ook snel weer weg, dus de foto is wazig geworden).

Antonio laat ons ook nog een paar vleermuizen zien, vooral de witte is bijzonder. Hij hangt rustig onder een palmblad.

We zien ook op de grond een paar agouti’s lopen, maar die zijn zo snel dat een goede foto nemen echt moeilijk is.

Verder komen we nog een familie capucijnaapjes tegen. Ze zijn de bosbananen aan het eten. Zoals Antonio zegt, die bananen zijn alleen voor de apen of je moet verdwaald zijn in het bos en niks meer te eten hebben. Er zitten veel meer zaden in de bananen in vergelijking met de bananen bij ons uit de winkel. Van binnen lijken het net komkommers.

 

Helaas ook hier nog steeds geen ara’s. Antonio neemt ons mee naar het strand van Tarcoles omdat ze daar altijd zitten. Vandaag dus even niet, we vinden er eentje in een boom bij een bushalte.

 

Het strand staat vol met almond trees (de bomen waarvan de ara’s eten), maar er is geen ara te bekennen. Wel zien we veel andere strandvogels, zo vliegen er fregatvogels en bruine pelikanen.

  

Op de terugweg naar het hotel stoppen we nog even bij de Tarcoles bridge. Bij die brug liggen heel veel krokodillen in allerlei maten. Geen goede plek om te gaan zwemmen dus.

  

Dan maar plan b voor de ara’s. We besluiten wat langer in de lodge te blijven, daar worden de ara’s namelijk gevoerd en daar komen ze altijd op af (ja, dat hebben we eerder gehoord). Ook wij lunchen in de lodge en ja hoor op een gegeven moment horen we het duidelijk geluid van ara’s. Ze gaan eerst in de boom boven het zwembad zitten en vliegen dan naar de voederplaats. Wat een prachtige vogels zijn het toch! Ze blijven een hele poos eten en vliegen dan weer weg.

   

Dan is het tijd voor ons om te gaan. Totdat een van de andere gasten roept: monkeys! In de verte naderen twee capucijn aapjes, ze komen naar de voederplaats van de vogels en stelen heel brutaal de bananen. Eentje pakt wel drie bananen tegelijk in zijn handen en loopt er dan mee weg.

  

Nu is het echt tijd om te gaan. Het is zo’n 2,5 uur rijden naar onze volgende overnachtingsplaats. Onderweg zien we nog een kleine regenboog.

Het is al bijna donker wanneer we aankomen. We eten nog even avondeten en dan gaan we slapen, morgen is het weer vroeg op en hier bij het hotel (dat een beetje afgelegen ligt) doen ze verder niks voor nieuwjaar.

Zondag 1 januari
We mogen weer vroeg opstaan. Om 8:00 komt Jorge ons ophalen voor een dolfijnentour. We rijden naar het strand van Uvita, dat heeft de vorm van een walvisstaart bij eb. Het is ook onderdeel van het nationaal park Marino Ballena. Hier gaan we samen met een een groep andere mensen in een bootje en varen we richting een gebied waar we mogen snorkelen.

 

Onder water zien we een aantal mooie vissen zoals een puffer fish en nog andere kleine gekleurde visjes. Vanaf de boot zien we ook nog een mantaray.

   

Dan krijgt Jorge een telefoontje dat er dolfijnen zijn gespot. We varen naar de plek toe en zien een groepje van ongeveer vijf sparrow dolphins. Deze dolfijnen hebben stippen op hun lichaam, hoe meer stippen, hoe ouder de dolfijn. We volgen de groep een tijdje.

   

Daarna varen we door naar het vogeleiland Piedra Ballena. Hierop nestelen fregatvogels.

 

In de buurt van het eiland mogen we een tweede keer snorkelen. Ook hier zijn weer allerlei visjes te zien.

    

Na het snorkelen varen we nog naar een rots met een gat erin.

 

Om een uur of 1 zijn we weer aan land en worden we door Jorge teruggebracht naar het hotel. Hier smeren we ons snel in met aftersun want die sterke zon in combinatie met water heeft vooral onze rug niet veel goeds gedaan. In de middag bezoeken we alturas wildlife sanctuary. Hier worden gewonde dieren opgevangen met de bedoeling ze weer uit te zetten in het wild. Wanneer dat niet kan kunnen de dieren voorgoed daar blijven. Veel van de dieren die er zitten waren illegale huisdieren (met name de papegaaien). De costa ricaanse regering is er heel streng op en er staan hoge boetes voor het houden van de dieren. De dieren die wij tijdens de rondleiding zien zijn vooral dieren die nooit meer uitgezet kunnen worden en die vaak heel droevige verhalen hebben. Zo zitten er twee rode ara’s. Van 1 ara zijn de staartveren uitgerukt (met vlees en al) toen ie klein was en de andere is met een buks beschoten en heeft daarom maar 1 oog. Ze hebben elkaar wel gevonden in het sanctuary en zijn een koppeltje.

 

Ook het verhaal van de twee spidermonkeys is hartverscheurend, ze hebben meer dan 20 jaar met een touw om hun nek in de tuin van een man gezeten, met nauwelijks plaats om te lopen. Van de oudste zijn ook de tanden verwijderd.

Er zitten ook capucijn aapjes met soortgelijke verhalen: opgesloten in een te kleine kooi omringd door honden die haar elke dag aanvielen en als ze dan schreeuwde/huilde kreeg ze van de eigenaresse een emmer kokend water over zich heen. Ook is er een wasbeer die een hele tijd in een appartement in san jose heeft gewoond en daar alleen hondenvoer kreeg.

Alle dieren hebben droevige verhalen, maar ze hebben hier inmiddels wel een goed huis gevonden.

 

 

Maandag 2 januari
Vandaag is iets anders gelopen dan gepland. Ik schreef gisteren al dat we een beetje verbrand waren op onze rug. Bij Antoine was het het ergst en tijdens het avondeten voelde hij zich zo slecht dat hij plotseling flauwviel. Gelukkig was er ook een gast van het hotel aanwezig die dokter was en die gelijk kwam helpen. Antoine kwam snel bij maar was nog niet helemaal lekker. Na een tijdje op de bank van restaurant te hebben gelegen zijn we naar de kamer gelopen. Hij voelde zich toen weer goed. In de ochtend ging het toch weer minder. Het verbranden bleek erger dan gedacht en er waren blaren op zijn rug. Hij voelde zich ook weer niet zo heel goed dus ik ben naar de receptie van het hotel gelopen om te vragen of we naar het ziekenhuis konden. Een medewerker van het hotel was zo aardig om ons te brengen en de hele tijd erbij te blijven om als tolk te functioneren. We gingen naar het ziekenhuis van Cortes en moesten ons eerst aanmelden bij de eerste hulp. Het systeem lag eruit dus alles moest met de hand. We kregen een blaadje en moesten dat in een brievenbus doen van een spreekkamer. Even later werden we geroepen (wat blijkbaar vrij snel was, want je kan er soms een hele tijd zitten, maar het was nog vroeg in de morgen). We kregen een soort intake gesprek en kregen een nieuw blaadje dat weer in een andere brievenbus gestopt moest worden. Vervolgens werden we weer in die kamer geroepen en daar werd ondervraagd wat er aan de hand was. Twee dokters hebben gekeken en kwamen tot de conclusie dat het een allergische reactie op de zon was. De volgende stap was het insmeren van Antoine met zalf en deze vervolgens helemaal intapen. Vervolgens gingen we naar het betaalpunt. Dit ziekenhuis was van de overheid en alle costa ricanen hebben verzekering. Bij dit loket kunnen ze de rekening krijgen om deze op te sturen naar de verzekering. Bij ons was dat natuurlijk anders. We besloten dat het het handigste was om nu te betalen en dit thuis te declareren bij de verzekering. Her bedrag viel eigenlijk behoorlijk mee, het was 78 dollar voor consult, medicijnen en materiaal. Vervolgens nog naar de farmacie om zalf op te halen, rehydratie zout (om met water op te drinken) en pillen. Toen we na zo’n drie uur terug kwamen bij het hotel hadden ze ontbijt voor ons bewaard. We hadden alleen een probleem, eigenlijk zouden we om 11:00 in Sierpe moeten zijn voor de pickup naar het hotel in Drake Bay (alleen per boot te bereiken). Dat ging niet meer lukken, qua tijd niet en ook omdat Antoine nog niet lekker was. We konden helaas ook niet in het hotel blijven want dat was vol voor de komende nacht. De vrouw van het hotel heeft toen gebeld met Ecole Travel (de lokale vertegenwoordiger van riksja). We kregen twee opties: we konden naar een ander hotel in de buurt voor 108 dollar of we konden om 16:00 mee met de boot naar Drake Bay. Antoine voelde zich inmiddels weer wat beter dus hij vond de tweede optie het fijnste (ook omdat we in Drake Bay drie nachten blijven en dus even rustig aan kunnen doen). De vrouw van het hotel was zo lief om ons tot 13:00 in de kamer te laten blijven zodat Antoine nog wat kon rusten. Daarna hebben we nog even gelunched en zijn we vertrokken. Wat een vriendelijke en gastvrije mensen bij Villas Gaia, ze wilde ook niet dat we extra betaalde voor alle overlast. Het feit dat iemand meeging naar het ziekenhuis was helemaal top. Bij aankomst in sierpe moesten we de auto parkeren in de bewaakte zone. Ze parkeren de auto’s zo dat het net past. Daarom moet je de autosleutel ook daar laten zodat ze hem kunnen verplaatsen wanneer dat moet. Dat voelt best raar. Om 15:30 kwamen de boten. Omdat we de transfer van 11:00 gemist hadden was er geen eigen boot van ons hotel. Ik vroeg aan de kapitein van de “taxiboot” wat het handigste was. En hij zei no worries senorita, you come with me and i arrange something with the owner (omdat wij al voor transfer betaald hadden en deze taxi kostte 20 dollar pp). Om 16:00 vertrokken we met een volgeladen boot, de tocht duurde een dik uur. Daarna kwamen we via een “wet landing” aan bij Drake Bay. Dat betekent dus van de boot afspringen in de zee. De man van het hotel was al geïnformeerd over alle problemen en was blij dat we er waren en vroeg hoe het met Antoine ging. We kregen een standaard kamer bovenaan het terrein met uitzicht over de zee. Het nadeel van de kamer was dat er alleen een kleine ventilator was en geen insectengaas voor de ramen. En het was er bloedheet. Na alle stress van de afgelopen dag voelde dat niet fijn dus hebben we gevraagd voor een upgrade naar een superior kamer. Dan maar wat extra betalen, maar wel een kamer met airco en insectengaas, en een eigen balkon met uitzicht op de oceaan. Om even tot rust te komen is dat fijner dan een kleine bloedhete kamer. De enige foto van vandaag: een klein kikkertje.

Dinsdag 3 januari
Vandaag houden we een rustdag. Eigenlijk zouden we vandaag naar Isla del Caño gaan om te snorkelen, maar dat leek ons toch niet zo’n goed idee. We blijven daarom lekker bij het hotel in de buurt. We lopen wel nog even naar het dorpje om wat water te kopen maar voor de rest hebben we niet veel gedaan. Ook wel eens fijn. En ook rondom het hotel zijn dieren te bekennen en is er in de avond een mooie zonsondergang.

        

Woensdag 4 januari
Antoine voelt zich al wat beter dus we besluiten om aan de excursie van vandaag deel te nemen. We mogen daarvoor wel weer vroeg opstaan, om 6:00 vertrekt de boot voor een wandeling in Corcovado park. De boot doet er ongeveer een uur over en onderweg zien we (weer) een paar dolfijnen maar ook een walvis! Samen met jonkie zwemt een bultrug in de buurt van ons bootje.

 

Bij aankomst in het park is het weer een wet landing, dus we hebben nog even gewacht met de wandelschoenen aan te doen. Er komen behoorlijk wat mensen tegelijk aan maar we worden verdeeld over allerlei gidsen zodat er groepjes van ongeveer 10 personen zijn. Wij hebben Carlos als gids, hij neemt ons mee in het woud in de buurt van Sirena station. Er zijn twee stations in het park, bij Sirena is de meeste kans om wild te zien. Dat komt omdat we daar voornamelijk door secundair forest lopen. Dat wil dus zeggen dat tot 50 jaar geleden de grond nog voor veeteelt werd gebruikt en daarna de bomen en planten konden gaan. Het grootste gedeelte van het park is primair forest, duizenden jaren oud en dus ook veel hoger en dichter waardoor dieren moeilijker te spotten zijn. Het park is 45000 hectare groot en is uitgeroepen tot nationaal park om het te beschermen tegen Canadese mijnbouw. Die kapte een hectare per dag weg. Er mogen ook maar een een beperkt aantal bezoekers per dag het park bezoeken. We gaan met Carlos een wandeling van zo’n 6 km maken en onderweg natuurlijk zoeken naar wildlife. Als eerste komen we een groep spidermonkeys tegen, deze keer lukt het wel redelijk om ze op de foto te krijgen!

 

Verder zien we een aantal vogels, waaronder een curassow en een trogon.

    

Verder wijst Carlos ons een eyelash viper aan. Deze is zo goed gecamoufleerd dat je hem nauwelijks ziet op de boom. We mogen niet te dicht in de buurt komen. Het is een giftige slang en wanneer hij bijt moet je binnen vijf uur in het ziekenhuis zijn.

Even verderop zien we een groep pecari’s, ook hier moeten we voorzichtig zijn want deze wilde zwijnen kunne behoorlijk agressief zijn wanneer ze jonkies hebben, en dat hebben deze.

 

Het zien van de slang en de pecari’s noemt Carlos bijzonder, die zie je niet elke dag. Even verderop laat hij ons een slapende tapir zien, we mogen maar met twee tegelijk rustig kijken om hem niet wakker te maken.

Dan lopen we het laatste stukje door het bos en zien we nog een miereneter en de vierde apensoort die in Costa Rica leeft: het doodshoofdaapje. Helaas is die erg hoog in de boom en snel weer weg, dus geen foto.

Als afsluiten zien we een kreekje met baby kaaimannen en een helmbasilisk.

 

Dan komen we weer bij het beginpunt en krijgen we een lunch. Na de lunch is het tijd om terug te gaan met de boot. Dit keer geen dolfijnen en walvissen, maar wel een waterval aan de kant.

In de middag hebben we verder niet veel gedaan. Een beetje rondgelopen in de buurt van het hotel. Rond zonsondergang vliegen met veel kabaal grote zwermen parkieten over die naar hun overnachtingsplek gaan.

     

Donderdag 5 januari
Jammer genoeg is het tijd om Drake Bay te verlaten. Het was een prachtig plekje! Bij het ontbijt mogen we nog even van een regenboog boven zee genieten.

 

Rond half 8 vertrekt de boot terug naar Sierpe. Dat duurt weer een uurtje. Daarna halen we de auto op en is het zo’n 3,5 uur rijden naar de volgende lodge. Daarvoor moeten we de bergen in en het laatste stuk naar de lodge over een onverharde weg die redelijk steil is.

De lodge ligt op zo’n 2200 meter en we merken dat we even moeten wennen aan de hoogte. Het is ook een stuk frisser hier, ofja in ieder geval in vergelijking met Drake Bay. We besluiten in de middag een korte bird watching tour te doen samen met gids, deze heet alweer Carlos (maar het is een ander persoon). Hij neemt ons mee naar een plek waar veel kolibries zitten. We zien ook nog een aantal andere vogels waaronder een specht. De vogels hier in de bergen zijn klein van formaat wat het moeilijk maakt om ze te spotten en fotograferen. We kunnen een aantal foto’s maken via de telescoop van Carlos, dat werkt wel goed!

      

Aan het einde van de tour krijgen we een lijstje met alle namen van de vogels die we gezien hebben, dat is pas handig! Daarna hebben we nog even rondgelopen in de tuin van de lodge, ook hier zitten overdag veel kolibries. De lodge ziet er best sjiek uit en ook het eten is erg uitgebreid. Het is allemaal erg mooi aangelegd met bloemen.

   

Dat het koud kan worden blijkt wel omdat op een gegeven moment een jongen van het hotel de kachel komt aansteken en twee kruiken komt brengen. Het is goed om alvast te acclimatiseren aan de kou die in Nederland op ons wacht.

Vrijdag 6 januari
Toen we gisteren waren gaan eten hadden we de kachel uitgezet omdat die best stonk (het is een gaskachel), hij ging alleen niet meer opnieuw aan. We dachten dat het wel mee zou vallen, maar het was toch best wel koud vannacht. Maar ach, we mochten weer rond 5 uur op want om 5:20 moesten we klaar staan voor de quetzal tour. Tour is een groot woord want wat het eigenlijk inhield is in de auto stappen een stukje rijden en dan langs de kant van de weg naar een wilde advocadoboom staan kijken of de vogel komt en dat samen met nog zo’n 40 andere mensen. De vogel liet zich natuurlijk niet zien dus toen gingen we een stukje verder naar een andere boom kijken. Ook hier geen quetzal, wel een familielid (een andere trogon).

En ja hoor, toen wij daar stonden was er een koppeltje quetzals op de eerste locatie. Snel teruglopen, maar toen wij daar aankwamen vlogen ze net weg. We zagen nog net de mooie kleuren in de zon schitteren. Ze gingen in een boom ver weg zitten. Via de telescoop was het vrouwtje een beetje te zien.

 

De zon was inmiddels op en dan komt er ook geen nieuwe quetzal meer eten want dan zijn ze een te makkelijk doelwit. Toen maar terug naar het hotel om te ontbijten. Daarna hebben we uitgecheckt en om toch wat beweging te hebben, hebben we een korte trail naar een waterval gelopen en nog wat vogels in de tuin bekeken.
       

Tegen de middag zijn we vertrokken richting de hectische stad San Jose. We waren rond 14:00 bij het hotel, waar we een zeer grote kamer kregen voor 1 nacht compleet met jacuzzi! De auto werd opgehaald door iemand van National en we hebben al ingecheckt voor vluchten. Verder is het vroeg slapen vandaag want we worden om 5:45 opgehaald en naar het vliegveld gebracht. Onze tijd in Costa Rica zit er dus bijna op. Het is snel gegaan, maar we hebben veel mooie dingen gezien. De diversiteit aan dieren is echt geweldig (en natuurlijk ook 1 van de redenen dat we graag hiernaartoe wilde) en de mensen zijn allemaal even vriendelijk. Pura vida!

Zaterdag 7 januari
Dat was toch nog niet het einde van het verhaal. We werden deze zaterdag netjes om 5:45 opgehaald en op het vliegveld afgezet. De vlucht stond als “op tijd” dus we checkte ons in en rond 8:00 konden we boarden. Maar toen kregen we het bericht dat er as van de vulkaan in de lucht hing (we zagen gisteren inderdaad een grote rookpluim) en dat daardoor 1 runway niet beschikbaar was. Bij de andere runway stond een te sterke wind voor ons vliegtuig dus we konden nog niet vertrekken. Na 2 uur in het vliegtuig te hebben gezeten lieten ze ons eruit om te gaan lunchen. Maar net toen ze de lunchbonnen hadden uitgedeeld riepen ze om dat er minder as was waardoor we over 1 uur konden vertrekken. Die lunch ging het dus niet worden want het hele vliegtuig moest bij 1 restaurant eten halen. Wij hebben dus maar ergens anders iets gehaald. Uiteindelijk 5 uur na de eigenlijke vertrektijd gingen we weg uit San Jose. Na zo’n 5 uur vliegen kwamen we aan in Toronto en daar ontstond een grote opstopping want het grootste gedeelte van de mensen in het vliegtuig had hun aansluiting gemist, wij dus ook. Aan het eind van de gate stonden mensen van Air Canada met alle nieuwe boekingen. Wij hadden “relatief” geluk, ze hadden ons kunnen omboeken naar een rechtstreekse vlucht naar Amsterdam op zondagavond. Dat betekende wel dat we 1 nacht in Toronto moesten verblijven, daarvoor kregen we een voucher. De voucher was voor het Holiday Inn hotel en daarnaast kregen we per persoon 32 dollar voor eten (ontbijt, lunch en diner). Dat was eigenlijk echt veel te weinig aangezien het ontbijt bij het Holiday Inn alleen al 17 dollar kostte. Maar zoals gezegd wij hadden nog geluk, sommige andere passagiers hadden nog geen nieuwe boarding pas en moesten minimaal twee nachten in Toronto blijven. Nadat we de nieuwe tickets hadden gekregen was het even onduidelijk wat met onze bagage gebeurde. Eigenlijk zou die op het vliegveld blijven en de volgende de dag met de vlucht meegaan, maar omdat er toch een behoorlijk temperatuurverschil is tussen Costa Rica (30 graden) en Toronto (-15 graden) wilden we toch graag onze iets warmere kleren (voor zover we die hadden). Dat betekende dus nog dik een uur wachten op de bagage voordat we uiteindelijk om 23:00 in het hotel waren. We hadden toch nog erge honger dus we hebben nog snel een pizza gegeten voordat we gingen slapen. De vlucht ging de volgende dag pas om 21:00, dus we konden redelijk goed uitslapen. Om niet de hele dag in het hotel/vliegveld rond te hangen besloten we toch even de stad in te gaan. En dan voornamelijk binnen te blijven want onze winterjas hadden we niet bij ons en de wind was echt behoorlijk koud! We zijn naar de CN Tower geweest en hebben een mooi uitzicht over de stad gehad en daarna hebben we nog het aquarium bezocht dat naast de toren ligt. Dat was erg mooi gemaakt met grote aquaria!

     

Uiteindelijk vertrok onze vlucht ’s avonds weer met wat vertraging en kwamen we maandag rond kwart voor 11 aan, een dag later dan gepland…

Video
Wie na het lezen van de blog nog interesse heeft in bewegend beeld: zie youtube.