Noord-Noorwegen met de Antigua

Al toen we terugkwamen van Spitsbergen hadden we het idee om ooit nog eens met de Antigua op reis te gaan. We zijn het schip zelfs nog een keer gaan opzoeken toen het voor de winter in Franeker lag. Wanneer het schip terugkomt vanuit Spitsbergen naar Nederland is er altijd nog een week een reis langs de Noorse kust, georganiseerd door Askja. Deze reis was dit jaar van 27 oktober tot 4 november. Mede dankzij mijn duurzame inzetbaarheidsuren (en het feit dat het toetsweek was) konden we dit jaar met deze reis mee! Om ons alvast voor te bereiden zijn we in januari nog naar de informatiedag geweest van Askja in Rotterdam. De Antigua lag hier ook aan de kade bij Hotel New York. Ook Ester gaat dit keer weer gezellig mee, samen met haar tante.

Routekaartje

Onze gids was Rolf Stange, hij heeft ook een blog bijgehouden:
– Tromsø – 28 October 2018
– Skjervøy – Orcas and northern lights!
– Sailing to Harstad
– Ofoten: Skarberget & Tranøy
– From Ofoten to Lofoten – art on Tranøy and northern lights in Laukvik
– And now: Lofoten! Trollfjorden & Skrova
– Nusfjord: farewell to Lofoten
FOTOGALERIE – TROMSØ-SKJERVØY-VESTERÅLEN-OFOTEN-LOFOTEN
Reisetagebuch, kleine Datei zum Bildschirmgebrauch
© www.Spitzbergen.de

 

Zaterdag 27 oktober: Over de poolcirkel
We vertrekken vanaf Schiphol, waar we gisteren al naartoe zijn gereisd om gestress met de trein te voorkomen. Maar goed ook want we lezen later dat koperdieven ervoor hebben gezorgd dat er amper treinverkeer is Zuid-Limburg. We zijn nu wel heel erg vroeg op Schiphol (maar komen ook al Ester en haar tante tegen), maar dan hebben we nog tijd voor ontbijt en natuurlijk moet ik ook weer gecontroleerd worden door de security. Dit keer is mijn fototas het probleem en de beveiliger is nog al onder de indruk van de grote lens die ik heb meegenomen (het helpt niet dat Ester het een kanon noemt). Maar uiteindelijk mogen we allemaal weer door en gaan we op zoek naar de gate. Het vliegtuig is een beetje vertraagd maar in Oslo hebben we tijd genoeg om te lunchen want ook de volgende vlucht is een half uurtje vertraagd. De vlucht naar Tromsø is erg mooi, we hebben goed zicht op de besneeuwde bergen. We passeren de poolcirkel, dat is alweer een tijdje geleden voor ons.

In Tromsø sneeuwt het en daarom nemen we een taxi naar het hotel (anders moesten we 3 kwartier op de bus wachten). We hebben intussen al kennis gemaakt met wat medereizigers. Iedereen gaat naar hetzelfde hotel: Thon Polar Hotel. We krijgen onze kamer toegewezen en ook hier vinden we een grote ijsbeerfoto boven ons bed: het lijkt wel Spitsbergen! Na ons gesetteld te hebben lopen we de stad in richting haven. Het is spekglad, blijkbaar doen ze niet aan strooien in Tromsø. In de verte zien we de Antigua liggen maar we gaan er niet heen, dat is een stukje omlopen en het is toch al donker (en glad). We eten wat aan de haven en lopen erna nog een klein stukje langs de kade. Er ligt nog een Nederlands schip: de Noorderlicht. Van noorderlicht zelf is vanavond geen sprake, het is bewolkt en sneeuwt lichtjes. Ach, we hebben nog een hele week.

 

Zondag 28 oktober: Inschepen!
Ook in Noorwegen is de klok vannacht een uur terug gegaan dus we hebben wat langer kunnen slapen. Tegen 8 uur gaan we naar de ontbijtzaal waar een uitgebreid ontbijt op ons te wachten staat. Daarna checken we uit en doen onze bagage in het opslaghok. We hoeven pas om 18 uur bij de Antigua te zijn dus we hebben nog een hele dag om Tromsø te verkennen. We nemen een taxi naar de overkant van de rivier en gaan met de eerste gondel omhoog richting Storteinen, een 420 meter hoge berg met een mooi uitzicht over de stad. Het is nog relatief rustig maar het waait echt enorm koud boven! We lopen een stukje, terwijl de zon langzaam doorbreekt (en het steeds drukker wordt) en daarna drinken we een warme chocomel om even op te warmen. Ook van boven zien we de Antigua al liggen, al lijkt het schip erg klein zo van boven.

Daarna gaan we met de gondel weer naar beneden en lopen richting de ijszeekathedraal, wat eigenlijk geen kathedraal is maar een kerk. Het ontwerp van de kerk symboliseert de ijsbergen, het poollicht en de poolnachten. Het is mooi om van buiten te zien, vooral met de blauwe lucht erbij.

Daarna lopen we via de brug weer terug naar de andere kant van de stad en lunchen weer ergens aan de kade. We zien Sarah (onze gids van Spitsbergen) langslopen, dus waarschijnlijk is er tenminste 1 bekend gezicht aan boord.

Later gaan we onze bagage ophalen en nemen een taxi naar het schip. De afstand is niet zo ver maar het is echt heel glad buiten, vooral nu de zon weer onder is en de grond aanvriest. Later blijkt dat dit geen slechte beslissing is geweest. Één van onze medepassagiers is op weg van het hotel naar het schip gevallen en heeft haar pols op 2 plaatsen gebroken. Ze moet geopereerd worden en kan dus niet mee met de reis.

Aan boord maken we kennis met een gedeelte van de crew en andere passagiers. Alex en Jana zijn naast Sarah de enige “oud gedienden” die we herkennen. We raken aan de praat met een paar Duitsers die de ouders van de kapitein blijken te zijn. Ze zijn al twee weken aan boord van het schip en zijn meegereisd vanuit Spitsbergen. Onderweg hebben ze flink ruwe zee gehad, zo’n 72 uur achter elkaar. Dat moet geen pretje zijn geweest. Deze reis is trouwens ook weer gedeeltelijk met Duitse gasten (helft is georganiseerd door Askja, de andere helft door Leguan Reisen). De voertaal van de gidsen is dan ook Engels (hoewel ze het vaak dan nog in het Duits verduidelijken). Om 19 uur is het tijd voor het eten, er is een nieuwe kok genaamd Piet. Na het eten stelt de crew zich voor. Er is enorm veel bemanning dit keer, er zijn wel 7 mensen die mee helpen met het besturen van het schip (vorige keer waren er maar 3). Het is in ieder geval een heel jonge crew, de kapitein is pas 30 (maar heeft al veel jaren ervaring met zeilschepen). De gidsen zijn Rolf Stange en Sarah. Ze vertellen ons de plannen voor morgen. We vertrekken ergens rond middernacht en gaan dan richting noorden. Huh? Ja, we gaan eerst naar het noorden want daar zijn de laatste dagen orka’s gespot! Morgen gaan we dus kijken of we deze dieren kunnen vinden. Daarna geeft Mario nog een veiligheidsinstructie en praten we nog wat met medepassagiers. Het is weer bewolkt dus we liggen redelijk vroeg in bed aangezien er dan toch weinig kans is op het noorderlicht.

Rond 1 uur word ik wakker omdat we wegvaren uit de haven van Tromsø. Dit gaat gepaard met veel lawaai van de motor, volgens mij is er een beetje tegenwind of stroming. Na weer weggedommeld te zijn wordt iedereen om 20 voor 5 bruut wakker gemaakt door een jengelend brandalarm. Mario had nog gezegd dat er oefening ging komen, maar zo vroeg in de morgen? Snel trekken we warme kleren aan en gaan aan dek. We hoeven onze zwemvesten niet mee te nemen. Iedereen staat een beetje half slapend en licht bibberend aan dek tot we even later weer naar binnen mogen. Vals alarm, dus toch geen oefening. Sarah zegt nog: dat doen we toch niet midden in de nacht! Wat blijkt: het alarm kwam vanuit onze hut! Het blijkt niet onze schuld te zijn, er zit een los contactje dat al eerder voor problemen heeft gezorgd. Leuk is dat.

Maandag 29 oktober: Toch nog walvissen gezien dit jaar!
Na het abrupte einde aan de nachtrust lukt het niet echt meer om te slapen. Om 8 uur is het dan tijd voor het ontbijt. We moeten weer even wennen aan het schommelen van het schip en omdat het buiten prachtig is om te zien (al die mooie besneeuwde bergen om ons heen) besluiten we om buiten te ontbijten. We zijn dus vannacht richting het noorden gevaren omdat er orka’s gesignaleerd zijn. De orka’s volgen de haring die langzaam deze wateren intrekt. De ochtend wordt dus gespendeerd aan het speuren naar orka’s. Op een gegeven moment zien we in de verte inderdaad een paar grote vinnen die snel voorbij gaan en te ver weg zijn voor een fatsoenlijke foto.

We varen verder en rond 12 uur vinden we een hele school met zelfs kleintjes erbij. Ze komen vrij dicht langs het schip. Vaak zwemmen ze gewoon en zie je niet meer dan de grote vinnen boven het water uitsteken. Wanneer ze eten, blijven deze vinnen wat langer boven water. Mannetjes en vrouwtjes zijn goed te herkennen. De vinnen van de mannetjes zijn heel groot (kunnen wel 1,80 meter zijn vertelt Sarah), die van vrouwtjes zijn veel kleiner en krommer. Het zijn prachtige dieren om te zien. Voor ons, voor het eerste om ze echt in het wild te zien. In Canada hebben we ze in heel erg in de verte gezien, maar niet zo dichtbij.

Er zwemmen ook nog twee bultruggen bij de orka’s in de buurt. Gelukkig dit jaar toch nog walvissen gezien!

Na de lunch varen we naar het kleine plaatsje Skjervøy. Rolf vertelt dat deze plaats bekend is in de arctische geschiedenis. Het is de plek waar in 1896 met de Fram aankwam na een driejarige expeditie in de Noordelijke IJszee. Het wordt vroeg donker en in de ondergaande zon kleuren de wolken prachtig rood. We lopen een klein stukje door het dorp (ook hier is het glad) waarna weer terug gaan naar de Antigua.

Tijdens het avondeten komt Rolf zeggen dat het eerste noorderlicht gespot is. Het is slecht te zien (mede door het felle licht van de volle maan), maar toch! Het lijkt eigenlijk net een wolk, maar met de camera is het wel duidelijk dat de wolk een groene kleur heeft (de tante van Ester noemt het een vage groene schim die niet heel erg indrukwekkend is). Het wordt even wat feller en dan is het weer weg.

Na 21 uur gaan we nog maar even naar buiten en vragen Mike (iemand van de crew) waar het noorden is. Hij zegt, daar waar het noorderlicht is. Huh? Owja, daar is weer zo’n wolk! Hij verdwijnt weer net zo snel als hij kwam. Heel zwak is het er nog en we blijven een tijd buiten staan met de hoop at het weer sterker wordt. Tevergeefs en wanneer het toch wat te koud wordt in de wind geven het na ruim anderhalf uur op. (gelukkig horen we de volgende dag dat het daarna ook bewolkt is geworden en dat we dus niks gemist hebben).

Dinsdag 30 oktober: Cultuurdagje
Om 7 uur worden we wakker en even later staan we weer aan dek naar de prachtige kleuren van de opkomende zon te kijken. We varen in de buurt van het eiland Senja.

Na het ontbijt geeft Chantal zeilinstructies en worden de eerste zeilen gehesen. Daarna vertellen Rolf en Sarah ons hoe je goede foto’s kunt maken van het noorderlicht. Sluitertijd, diafragma en ISO zijn belangrijk. Hopelijk kunnen we de tips deze vakantie nog gebruiken!

Na de lunch komen we aan in Harstad, de voornaamste plaats van de eilandgroep Vesterålen en worden we met de bus opgehaald voor een bezoek aan het Trondenes Historical Center, waar een tentoonstelling te zien is over de geschiedenis van het gebied. Nooit geweten dat ook hier de tweede wereldoorlog zo heftig heeft plaatsgevonden. De Duitsers hadden hier zelfs een krijgsgevangenkamp voor Russische soldaten.

Daarna gaan met we een gids (wiens naam ik vergeten ben) naar de Trondenes kerk. Het is de meest noordelijke stenen kerk van Noorwegen. De kerk heeft enorm dikke wanden (wel 3 meter dik), waardoor de kerk van buiten veel groter lijkt dan hij van binnen werkelijk is.

We gaan met de bus terug en hebben nog tijd om een stukje door de stad te lopen.

 

Woensdag 31 oktober: we worden uitgelaten
We gaan richting de Ofoten vandaag, een gebied waar de Antigua blijkbaar nog niet vaak geweest is. Onze eerste stop is in de haven van Skarberget, wat dichtbij de Tysfjord ligt. Tysfjord is 1 van de diepste fjorden van Noorwegen en splitst het land bijna in tweeën. In Skaberget maken we een wandeling. De meesten gaan met Sarah mee om een stuk de berg op te gaan. Ik loop samen met Anita een stukje naar de andere kant van het dorp, ofja dorp er staan een paar huizen. Ik vermoed dat het hier in de zomer drukker is. Er vaart een vrij grote veerboot van deze haven na de overkant (Bognes) maar vandaag staan er maar twee auto’s te wachten. Er komen wel tien auto’s vanaf, dat dan weer wel, maar ze verdwijnen snel en voor de rest zien we ook geen mensen. Het lijkt wel een beetje een spookgebied. Maar daardoor kunnen we wel genieten van de stilte. Langs de weg is een stuk bevroren riviertje, waar af en toe ook ijspegels bij hangen. Het is wel mooi om hier te wonen denk ik. Voordat het echt hard begint te regenen zijn we terug bij de boot. De anderen hebben minder geluk en worden best wel nat. Daarboven op de berg was het ook spekglad geweest op de stenen. Niks voor mij, dus ik ben blij met mijn kort wandelingetje. Daarboven hebben ze wel wat beter uitzicht op Tysfjord gehad, dat dan weer wel.

Wanneer we weer varen gaan de regenwolken weg en breekt de zon door. Het geeft een prachtige gouden gloed op het schip en in de zeilen. Heerlijk!

Net voor het echt donker wordt komen we aan bij Tranøy. Het kost Mario wat moeite om hier aan te leggen. Een drijvende pier, sterke tegenwind en stroming werken niet mee. Maar het is zeer indrukwekkend om te zien hoe de heel crew hier samenwerkt en het uiteindelijk lukt om hier aan te leggen. In deze haven is de Antigua nog nooit geweest en blijkbaar spreekt het zich snel rond want ineens staan er een aantal mensen aan wal die foto’s komen maken. We zijn dus zelf ook een toeristische attractie.

Tranøy is een klein dorpje waar voornamelijk rijkere mensen wonen. In het dorp zijn kunstwerken “verborgen” wat een leuke manier is om het dorp te verkennen. Helaas is het te snel donker om echt goed op zoek te gaan naar alle kunstwerken, maar we hebben er wel een paar weten te ontdekken.

Vanavond is het regenachtig, dus we hoeven niet buiten te staren naar de lucht. We spelen binnen gezellig spelletjes met ons Nederlands clubje en gaan op tijd slapen. Hoewel je niet veel doet, zijn de dagen wel vermoeiend (denk door de kou en door de vele indrukken).

 

Donderdag 1 november: groene schimmen aan de hemel
Omdat Tranøy een mooi plaatsje is dat meer aandacht verdiend dan het gisteren heeft gekregen hebben onze gidsen besloten dat we vanochtend ook nog kunnen rondwandelen in het dorp. We gaan op zoek naar meer kunstwerken en maken daarna de wandeling naar de vuurtoren een paar kilometer buiten het dorp.

De zon breekt weer langzaam door en dat maakt het allemaal maar een mooi plaatje! Wanneer we wegvaren zien we de vuurtoren ook nog eens vanaf het water.

Het mooie weer gaat weg zodra we op zee zijn en het wordt wat onstuimiger. We steken vestfjorden over van de Ofoten naar de Lofoten. De zeilen worden gehesen zodat deze de meeste klappen opvangen. Gevolg is wel dat we behoorlijk scheef hangen, wat ook wel weer leuk is wanneer je moet lopen of wanneer je water uit de kraan pakt. Alles is een beetje scheef.

We leggen aan in de haven van Svolvaer en hebben een uur eerder avondeten dan normaal. Dit komt omdat rond 19 uur de bus ons komt halen om ons naar het noorderlichtcentrum van Rob in Therese in Laukvik te brengen. Rob geeft ons een lezing over het noorderlicht en op een gegeven moment zegt Therese dat het noorderlicht subtiel aanwezig is. We gaan naar buiten en zien inderdaad weer een wolk die geen wolk is, maar hij gaat snel weer weg (te snel om een foto te maken). We gaan weer terug naar binnen en het verhaal gaat verder tot er ineens vanalles begint te rinkelen. Rob heeft allemaal eigen gemaakte apparatuur die aangeeft wanneer er een verandering in magnetisme (dus noorderlicht) is. We gaan weer naar buiten en dit keer is het inderdaad feller aanwezig. Ook nu gaat het vrij snel weg.

Wij besluiten met drie mensen buiten te blijven en de rest van de lezing te skippen. Rob is nogal van de herhaling en op zich ken ik de theorie van het noorderlicht wel. Ik kijk liever naar de hemel of het er is (en het is nu helder). Het duurt een tijdje, Ester ziet wel 5 vallende sterren en dan is het er ineens weer. Het wordt feller (feller dan dat we tot nu toe hebben gezien) en verspreidt zich over een groot stuk van de hemel. Opeens realiseren we dat nog niemand anders buiten is. Hoe kan dat nu? Die man heeft toch allemaal apparatuur. En dan komen de anderen eindelijk ook, wat zijn wij blij dat we buiten gewacht hebben want het meest spectaculaire deel is alweer voorbij.

Ook de rest van de tijd blijven we buiten maar het noorderlicht komt niet meer fel terug. Om 23 uur komt de bus ons halen en rijden we terug naar de andere kant van het eiland waar het bewolkt is.

 

Vrijdag 2 november: zodiac time!
Nog voordat we opstaan vertrekken we uit Svolvaer richting Trollfjord. Dit fjord is blijkbaar wereldberoemd omdat het zo smal is met steile wanden aan weerszijde. Ook zijn er regelmatig visarenden te zien. Deze zien we inderdaad, maar ze zijn wat lastig om te fotograferen. We hebben echt ideale omstandigheden hier, vlak water en goede zichtbaarheid. Mario besluit om de zodiacs het water in te laten en het is tijd voor ons eerste (en later blijkt enige) zodiac tochtje deze vakantie. De bemanning hijst nog extra voor de foto’s een paar zeilen. We moeten alleen even de wind in de vlaggen erbij fotoshoppen zegt Chantal. En daarna komt ook de hele bemanning voor op het schip zitten voor een geweldige crewfoto (het lijkt wel een beetje de beroemde foto van de bouwvakkers in New York).

Daarna varen we rustig uit Trollfjord over de Raftsund waar de kapitein nog even gaat wakeboarden.

We varen daarna door naar Skrova, ook wel het hawaii van het noorden genoemd omdat er prachtige witte stranden te vinden zijn. Daar lopen wij dan ook naar toe terwijl de zon ondergaat.

Daarna lopen we nog even door het dorp dat nog steeds een centrum van walvisvangst is. Vanuit dit eiland wordt er in juni en juli op dwergvinvinssen gejaagd. We zien dan ook bij verschillende huizen harpoenen staan. Ook is er hier kunst te vinden (het lijkt een terugkerend thema te zijn bij de dorpjes waar we aan land gaan). Er is een fototentoonstelling in de tunnel vlakbij het schip dat het harde leven laat zien van de families die hier wonen en gewoond hebben.

In de avond is het tijd voor het captain’s dinner in de vorm van een buffet. Mario spreekt alvast wat dankwoorden uit. Voor hem is het zijn eerste seizoen op de Antigua geweest en hij bedankt de hele crew. Morgen wordt wat ruwere zee verwacht, vandaar dat hij vanavond al dit dankwoord doet. Het is mooi om te zien dat de crew een grote familie is en dat dit moment voor hen ook dubbel is want het betekent dat het einde van de samenwerking voor dit seizoen ook voor hun in zicht is.

Zaterdag 3 november: even het plasje over
Ook vandaag beginnen we weer vroeg met varen naar onze laatste stop op de Lofoten: Nusfjord. Onderweg breekt het zonnetje weer even door maar in richting waarin we varen hangen wat donkere regenwolken. Wanneer we in de buurt van Nusfjord zijn zien we zelfs nog een regenboog.

In Nusfjord hebben we tijd om wat rond te lopen. Het is een typisch oud vissersdorpje dat nu vooral in trek is bij toeristen, vermoedelijk ook met name in de zomer aangezien er nu maar een enkeling rondloopt. Het hebben geluk met het weer hier, het druppelt af en toe maar voor het grootste gedeelte is het zonnig wat de kleur in de rode en gele huisje mooi laat kleuren.

Daarna is het tijd om het Vestfjord weer over te varen. Er is storm voorspelt dus de zeilen gaan weer uit. We hangen weer fijn scheef en het schip schommelt wat. Het lijkt allemaal toch wel mee te vallen en we komen ook 2 uur eerder dan gepland aan in de haven van Bodø. Tijd voor het “end of season beer” dat Mario ons beloofd heeft. De hele crew komt het vieren en het wordt nog relatief laat deze laatste avond.

Zondag 4 november: afscheid
En dan is het helaas alweer tijd om afscheid te nemen van dit geweldige schip. Hoewel deze reis heel anders was dan die op Spitsbergen (bijvoorbeeld gewoon de kade oplopen met de loopplank, niet met een zodiac). Het was weer een geweldige ervaring. Ik heb het idee dat we veel meer gezeild en gebrast hebben dan de vorige keer en dat we ook wat vaker iets ruwere zee hebben gehad. We hebben in ieder geval weer veel mooie dingen gezien en wie weet gaan we ooit nog een keertje reizen met dit geweldige schip. Voor nu is het tijd om afscheid te nemen en de taxi te nemen naar het vliegveld. Vanuit daar vliegen we naar Oslo waar we afscheid nemen van onze Nederlandse medereizigers want wij vliegen door naar Düsseldorf. Wat gaat zo’n week toch weer snel!